AR; NP Lanin t/m Chos Malal

17-03-2024 t/m 30-03-2024

Wakker worden naast de indrukwekkende en met sneeuw bedekte Lanin vulkaan is voor ons niet iets alledaags. We staan op de grens van het NP Lanin tussen de araucania bomen. De eerste zonnestralen kleuren de vulkaan mooi oranje. Wat een begin van de dag! Na de koffie volgen we de slingerende weg richting Junin de los Andes. Vlak voor de aansluiting met de Ruta 60 staan we ineens voor een “bedenkelijk” bruggetje. Volgens Monique stond er een bordje met maximaal 25 ton. We wagen het er maar op. De brug rammelt, piept en kraakt maar we zijn erover heen. Pfff....

In Junin de los Andes doen we boodschappen en zoeken we een, voor ons bereikbare camping. Zonder resultaat. Uiteindelijk parkeren we voor het park Via Christi. Dit is een themapark gewijd aan het leven en lijden van Jezus Christus. Via een route loop je langs 23 beelden die passages uit de Bijbel uitbeelden. Als ultieme uitdaging een 200 meter hoge, zigzag klim naar een gigantische, glazen Christus die half uit de berg tevoorschijn komt. Heel bijzonder!

Na weer een koude nacht vertrekken we op zoek naar warmte in het noorden. We blijven wel de Andes volgen wat onberekenbaar weer garandeert. De omgeving blijft oogstrelend maar de plaatsjes doen wat “functioneel” aan, zullen we maar zeggen. Om bij de plaats Moquehue te komen volgen we een gravelweg langs een rivier en diverse meren. Weer zo’n prachtige route langs bergen en lekker ruikende dennenbossen! Vlak voor Moguehue stoppen we bij een picknickplaats, naast een rivier en tussen de bomen. Een mooie plek tot het begint te regenen en de rivier steeds hoger komt te staan. Gelukkig staan we hoog genoeg maar het regent de hele nacht. Als we ’s morgens vertrekken blijken we wel heel dicht aan de rivier te staan..... De regen gaat helaas over in sneeuw en veranderd het landschap van kleur. Met slecht zicht, door een wit landschap rijden we via een bergpas naar Villa Pehuenia. Hier wachten we maar even op wat beter weer.

Als we de volgende dag richting Las Lajas rijden blijkt dat de kleiwegen (RP23) hier minder snel opdrogen dan we verwachten. Vooral op de hogere gedeeltes richting de bergpas (1850 meter) liggen er nog veel plassen en is het erg modderig. Een uitdagende ritje in 4x4 dus! Opvallend was wel dat naarmate we hoger en noordelijker kwamen, het steeds warmer werd.  We vertrokken met truien en jassen aan, maar arriveerden in T-shirts! In Las Lajas boeken we een paar dagen camping. Dat was alweer een tijdje geleden. Het is een prima camping en het weer werkt ook mee. Hoogste tijd voor wat controle en onderhoud aan Waggel en gelijk ook maar even ons wasgoed afgegeven. Na een paar ontspannen dagen vertrekken we weer. De omgeving is mooi, de temperatuur is aangenaam, het zonnetje schijnt, wat wil je nog meer! De weg is prima en al rond lunchtijd arriveren we op onze geplande bestemming. We parkeren Waggel aan de oostkant van het Lago Caviahue. Vanuit hier maken we een wandeling naar een natuurlijke brug. Slechts 1,5km enkele reis maar toch best inspannend. Het is warm, zelfs op 1700 meter hoogte. We zitten in een gebied met zwart lavasteen wat blijkbaar ook veel ijzer bevat. Langs het blauwe meer steekt een oranje wand fel af tegen de zwarte rotsen. De natuurlijke brug is slechts één van de mooie rotsformaties die langs het meer zijn ontstaan. Na 1,5 uur zijn we terug maar de fotocamera kan nog niet worden opgeborgen. In een stofwolk komt een grote groep geiten de steile helling afgelopen, opgejaagd door honden en gaucho’s te paard.  Geweldig om te zien!

Vlak voor de plaats Caviahue slaan we nog even af voor een wandeling. Het smeltwater van de besneeuwde Copahue vulkaan, stroomt door de Rio Agrio naar beneden en passeert diverse watervallen voor het Lago Caviahue bereikt. De wandeling gaat door de araucania bossen langs deze watervallen. Een genot om te kunnen doen! De omgeving heeft nog meer te bieden want verderop in de bergen liggen natuurlijke warme bronnen. Uit de geel gekleurde grond borrelt kokend water, ruikt het naar zwavel en spuit vloeibaar modder omhoog. Een paar kilometer verder kun je zelfs baden in dit water. Dit laten we aan de liefhebbers over.

We rijden richting een waterval die al heel lang op Monique haar verlanglijstje staat. Ook hier weer een bruggetje met vraagtekens. Als we eroverheen zijn blijkt aan de andere kant een roestig bord met maximaal 3 ton te staan. Weer zo’n pfff moment... De waterval is niet gigantisch, maar de setting is betoverend. Salto del Agrio is kleurrijk. Tussen een lint van oranje stenen stroomt het blauw/groene water naar een hoefijzer vormige kloof. Hier valt het ongeveer 50 meter naar beneden. Het ijzeroxide en het mos kleuren de rotswanden oranje en frisgroen. Vooral ’s morgens als het ochtendlicht de kloof verlicht, is het prachtig. We laten de drone ook nog door de kloof vliegen. En het moois houdt maar niet op als we de onverharde weg volgen naar Chos Malal (RP 6) blijft de omgeving ons betoveren. Vooral de route langs de Rio Neuquén, slingerend langs afgronden, volgen we de rivier die in de diepte ligt. Uiteindelijk komen we aan in Chos Malal waar Jan en Anja al op ons wachten. Nog even een gezellig avondje bijpraten voor zij doorgaan richting Mendoza. Wij blijven nog een paar daagjes en hebben een leuke ontmoeting met Yvonne en Arjen. We nemen een kijkje in het oude centrum van het dorp dat ooit de hoofdstad van de provincie Mendoza was. Al kun je het je niet voorstellen. Een kraal op een eiland in de rivier, wordt gebruikt om geiten, koeien en paarden te verhandelen en er wordt ook geslacht en gegrilld. Gaucho’s jagen de dieren dagelijks door het dorp, van en naar de kraal. Hoe mooi en eenvoudig kan het leven zijn!