DRC Congo

5 oktober 2013 - Matadi, Congo-Kinshasa

1 oktober 2013 t/m 8 oktober 2013

 Welkom in Belgisch Congo staat op een stenen plakkaat bij de grens! Typerend voor de laksheid van het volk hier; ze zijn al 53 jaar onafhankelijk van België maar er blijkbaar niet trots op! Achteraf zal blijken dat ook aan de weg al 53 jaar geen onderhoud meer gepleegd is….Een stuk van zo’n 11 kilometer slechte piste met vele gaten en sleuven ligt tussen de grensposten van de beide Congo’s. Als we rond 08.30 uur voor een roestige slagboom moeten stoppen zijn we vlakbij het dorp N’Dandanga; de grensplaats van DRC. We wachten bij de wegversperring en na enige tijd lopen we richting het dorp op zoek naar iemand met een sleutel van de slagboom. Er wordt gezegd dat er iemand komt. Ruim een half uur later komen er 4 mannen aan gewandeld. Ze stellen zich voor als immigratie-, douane-, politie- en leger-official. Geen uniform, geen identiteitskaart, niks. De eerste indruk is dus weer eens niet zo positief. Ze vragen onze paspoorten en zoeken naar het visum. De eerste mededeling: wij accepteren geen visums die niet in het thuisland zijn afgegeven. Tweede mededeling: ga dus maar naar Nederland een nieuw visum aanvragen. Tsja… en daar sta je dan in niemandsland. Terug naar Republiek Congo kan ook niet want ons visum gaf maar éénmalig toegang en we waren al uitgestempeld! Het visum verkregen in Togo wordt dus blijkbaar als niet geldig beschouwd. Eén geluk voor ons was dat wij ook een (officieel door de politie afgegeven) inwonersverklaring uit Togo hadden; een zogenaamd “certificat de residence”. Dit en de mededeling dat er geen ambassade van DRC in Nederland is, veranderde de zaak. De man van de immigratie gaat bellen maar hij krijgt zijn chef niet te pakken. Het duurt maar en het duurt maar. Uiteindelijk is het 11.45 uur als de slagboom opengaat en we toestemming krijgen door te rijden tot het kantoor van de immigratie. In een lemen hutje zit de baas en deze stempelt onze paspoorten en schrijft alle gegevens nog een paar keer over. Achteraf gezien hadden we in het gastenboek bij Hippocamp ook al gelezen dat er verschillende mensen aan de grens teruggestuurd zijn omdat ze onderweg hun visum gehaald hadden. Blijkbaar is een mannetje bij de slagboom belangrijker dan een officieel afgegeven visum door iemand van de ambassade!

slagboomslechte weg

Even na 12.00 uur kunnen we dan eindelijk beginnen aan de, als nogal uitdagende bekend staande, piste naar Luozi. Een pad met ontelbare sleuven, gaten, geulen en ribbels. Ingestorte bruggen en bruggen met gaten. Veel stof en zeer steile hellingen en op sommige stukken HEEEEL smal. Gelukkig was het droog en dat scheelt 1000%. Dit pad was bij regen gewoonweg onbegaanbaar voor ons geweest. Vanmorgen zag het er nog even niet naar uit dat het droog zou blijven. Terwijl we voor de slagboom stonden te wachten begon het te spetteren. Maar gelukkig zette het niet echt door! De uitzichten onderweg waren schitterend en af en toe zien we de machtige Kongo-rivier. Naarmate we dichter bij Luozi komen, komen er meer en meer dorpjes. Mensen zwaaien met de ene hand en bedelen met de andere hand. Vooral kinderen roepen om geld. Iets voor 16.30 uur zijn we in Luozi en we rijden meteen door naar de missiepost om te overnachten. We hebben een rustige nacht bij Vader Benjamin en staan de volgende dag om 08.30 uur alweer bij de ferry. Helaas vertrekt de ferry net. Voor ons staat nog een vrachtwagen, een landrover en een busje. Voor deze kleine ferry betekent dit dat we ook de volgende ferry moeten laten gaan. Uiteindelijk, na weer een paar uur geduld te moeten hebben, zijn we om 12.15 uur aan de overkant van de Kongo-rivier. Hier vandaan is het nog 90 kilometer piste tot de doorgaande weg van Kinshasa naar Matadi. Een redelijke piste waar we 3,5 uur over doen. Na een overnachting bij een missiepost in Songololo rijden we door naar Matadi. Onderweg moeten we omgerekend 18 Euro tol betalen. In Matadi kunnen we op een parkeerterrein van een missiepost staan. Deze is vlakbij het consulaat van Angola. De volgende ochtend lopen we richting het consulaat. We zijn wat ongerust over wat komen gaat maar hebben uit voorzorg alle kopieën bij ons die we ook in Rotterdam al afgegeven hebben. Als we onze namen noemen blijkt er door de ambassade in Rotterdam een brief gestuurd te zijn waarin aangegeven wordt dat wij aan al onze verplichtingen hebben voldaan en dat het visum afgegeven kan worden. In onze onschuld denken we nog even dat het geregeld is….maar helaas. Ze willen de procedure van vooraf aan beginnen! En willen zelfs nog meer; we moeten kopieën afgeven van ieder blad in ons paspoort waarop een visum staat, we moeten kopieën afgeven van ieder blad van ons inentingenboekje, een overzicht van de route die we gaan rijden, kopieën van de autopapieren en ga zo nog maar even door. Uiteindelijk lijken ze niets meer te kunnen verzinnen en geven ze aan dat het akkoord is. We krijgen een 5-daags visum! Na veel overredingskracht en wat toneelspel heeft de “chef” medelijden met ons en worden ons alsnog 30 dagen toegezegd. Hierna moeten we nog even naar de bank om de kosten ($101 per persoon) te betalen. Dan weer terug met het betalingsbewijs en natuurlijk weer een kopie. Als het goed is, kunnen we het visum maandag ophalen. Het onwelkome gevoel dat we in dit land hebben wordt nog verder aangewakkerd als we na 3 dagen onzekerheid duidelijkheid krijgen over de kosten voor het parkeren bij de missiepost. Het staan hier, tussen het afval en de autowrakken, zonder water of elektriciteit zou $10 per dag moeten kosten. Als we aangeven dit wat veel te vinden, worden we door de priester uitgemaakt voor racisten. Gelukkig ligt inderdaad maandag het visum klaar en vertrekken we de volgende dag. Ook de grensformaliteiten duren erg lang en we worden “als honden behandeld”. Het eerste land waarvan we allebei zeggen: we zijn blij dat we uit dit land weg zijn!

Gereden route DRC Congo, 1 t/m 8 oktober 2013 (297 kilometer)

DRC_route

Foto’s