Marokko deel III

24 november 2012 t/m 7 december 2012

Tijdens de mooie en gezellige dagen in Zagora hebben we besloten om met drie auto’s nog een piste te gaan rijden. Deze ligt tussen M’Hamid en Foum Zguid. Op dit stuk rijden we een lang stuk door de zandduinen en over de vlakte van het drooggevallen meer Iriki. Enkele kilometers na M’Hamid, vlak voor de duinen van Erg Chegaga, worden we ingehaald door een snelle rally-vrachtwagen. Deze vraagt ons om te stoppen. Het blijkt een trainingsteam van het Russische Kamaz Dakarteam te zijn. Ze zijn een week in de Marokaanse Sahara om te trainen voor de rally in Zuid-Amerika. Ze hebben echter een probleem; ze weten totaal niet waar ze zijn of waar ze naar toe willen! Ze hebben geen kaarten bij zich en vragen ons waar ze zijn, waar de hoogste duinen zijn, waar ze diesel kunnen kopen en hoe wij navigeren. Eén van de trainers is de beroemde Vladimir Chagin (7 voudig Dakar winnaar). In onze cabine leggen we uit hoe ons systeem van navigeren werkt. Al met al zitten ze meer dan een half uur in onze cabine en er lijkt een wereld voor ze open te gaan!

Even denken we nog aan een verborgen cameragrap; maar nee, het is echt! De rallytruck kost meer dan 2 miljoen Euro en dan geen navigatiesysteem aan boord hebben; onbegrijpelijk! Ze vertellen dat ze de 6.500 kilometer vanuit Rusland in 6 dagen rijden, dan 7 dagen trainen in Marokko en dan weer in 6 dagen terug. Na een poosje gaan ze weer door en al snel zijn ze uit het zicht verdwenen. De volgende dag zien we heel kort wat ze in de zandduinen presteren en dat is werkelijk imponerend. Wij gaan met een ander idee onderweg en hebben geen 900 pk nodig. Een verbruik van 150 liter per uur past ook niet helemaal in ons budget! We genieten van de natuur en rijden in 4 dagen, lekker op ons gemak, het stuk van M’Hamid naar Foum Zguid. Zowel het landschap als de ondergrond zijn erg afwisselend. Eerst zand, dan droge klei, dan fossielen/rotsen en uiteindelijk stenen. In Foum Zguid blijven we één nacht en doen de volgende dag wat inkopen. Dan rijden we door naar de watervallen van Tissint. Zoals gebruikelijk geworden de afgelopen dagen (weken) wordt er buiten op een vuurtje gekookt. Als een soort van afscheidsetentje roosteren we een geit die we gezamenlijk gekocht hebben. Ook dit was weer een heel speciale belevenis! Op deze plaats nemen we afscheid van Silvia en Christoph die verder naar het zuiden afzakken. Met Christine en Ernst zullen we nog een stuk verder reizen om gezamenlijk het visum voor Mauretanië in Rabat te gaan halen.

Via Tata rijden we naar Akka en zo’n 80 kilometer verder slaan we een pad in, noordelijk, richting Tafraoute. Het is een beetje onduidelijk wat we op dit stuk kunnen verwachten maar we duiken al snel de bergen in. Het eerste stuk gaat over redelijk asfalt. Het gaat over smalle bergweggetjes door schilderachtige dorpen. In het dal zijn veel dadelpalmen. Helaas is na het tweede stuk het asfalt op en rijden we een droge rivierbedding in. Twee dagen lang komen we verder niemand tegen. Het is hier zo stil zo tussen de bergen! We parkeren de auto voor de nacht op een wat hoger gelegen stuk want het is duidelijk dat hier regelmatig veel water voorbij komt. In de rivierbedding liggen enkele meegesleurde palmbomen. Om 's avonds toch nog wat langer gezellig met zijn vieren buiten te kunnen zitten maken we natuurlijk weer een kampvuur. Die middag hebben we al wat hout verzameld maar helaas niet genoeg. Het vuur gaat te vroeg uit. Ernst pakt zijn machete en gaat in het donker op zoek naar nog wat hout. Even later horen we hem in de rivierbedding vallen. Hij heeft in het donker de rand niet gezien. Gauw de zaklampen erbij en op zoek naar de onfortuinlijke Ernst. Hij ligt 1,5 meter lager en heeft zich verwond. Eenmaal boven zien we zijn vingers bloeden. Gesneden met de machete tijdens de val. Het zijn flinke vleeswonden maar gelukkig verder niets vitaals beschadigd. Christine verbind hem en we beseffen ons dat het ook snel verkeerd kan gaan! We praten nog wat na bij het licht van miljoenen sterren….

De volgende dag komen we, met nog zo’n 30 kilometer te gaan, onverwacht weer op het asfalt. We rijden door een kloof met palmbomen waar ook de dorpjes weer beginnen. In de kloof wordt het steeds smaller en op één plek staan de huizen zo dichtbij elkaar dat er aan beide zijde van de auto, net een hand tussen past. De palmen stonden ook zo dicht bij elkaar dat passeren onmogelijk was. We hebben in ieder geval geluk gehad; op het stuk van ruim 20 kilometer hebben we geen tegenligger gezien en konden we dus volop genieten!

Vlak voor Tafraoute bezoeken we de blauwe stenen. Een Belgische kunstenaar heeft een aantal rotsblokken blauw en roze geschilderd en deze steken flink af tegen het baksteen rode gesteente uit deze regio. In Tafraoute blijven we twee nachten. Hier maken we dankbaar gebruik van de wasmachine op de camping en repareert Sjors het slot van één van de keukenkastjes. De bevestiging van het slot had het, door de vele geschud en gestuiter, begeven. Yeaaahhhh, glas en crusli everywhere!!!! Na Tafraoute gaan we op zoek naar een camping in de buurt van Agadir om ons Carnet de Passage naar toe te laten sturen. Dit Carnet (een voertuigdocument wat nodig is om de auto in een land in te kunnen voeren) moet worden aangvraagd bij de ADAC in Munchen. In Taghazout op camping Terre d’Ocean is men bereid deze post voor ons te ontvangen en te bewaren. Op de weg vanaf Rabat, waar we ons visum voor Mauretanië moeten ophalen, komen we hier weer langs om het op te halen.