Marokko deel V

7 januari 2013 t/m 21 januari 2013

De route vanaf Guelmin naar Tan Tan gaat door een barre steenwoestijn. De weg is goed maar smal en drukker dan verwacht. Tan Tan is de laatste plaats van redelijke omvang, voor de Western Sahara begint. Veel leven is er niet. Het is een keurig stadje en goed onderhouden. Als je de stad inrijdt wordt je begroet door twee levensgrote witte drommedarissen. De hoofdstraat is breed, schoon en aan beide zijden voorzien van moderne straatverlichting. Bij het verlaten van een rotonde zien wij een stopbord over het hoofd en we worden dan ook direct door een agent staande gehouden. We moeten betalen en wel € 1500! Geschrokken van dit gedrag dat we tot nu toe nergens in Marokko hebben meegemaakt, houden we even beraad. Na veel praten zakt uiteindelijk het bedrag tot € 30. Ook dit vinden we natuurlijk nog te veel. Als we uiteindelijk het formulier “ter bescherming van de toeristen” erbij halen komen we er vanaf met een waarschuwing. We zijn gewaarschuwd en passen in het vervolg wat beter op! Even voorbij Tan Tan parkeren we de auto boven op een klif met uitzicht over de oceaan. Een heerlijk rustig plekje voor een paar nachten. We bakken brood en rommelen wat aan de auto. Onderaan de kliffen, tussen de rotsen, zijn vissers bezig met het vangen van octopus. Enkele keren per dag wordt de vangst opgehaald en in Tan Tan verkocht.

Na enkele nachten gaan we verder naar het zuiden. 14 kilometer verderop ligt een strandje met een zoetwaterbron. Het is een warme bron met een zwavellucht. Er staan zo’n 25 andere campers. Op het strand zijn regelmatig flamingo’s te zien. Een schitterende plek alleen jammer dat er zo veel rommel vanuit de zee op dit strand aanspoelt. Ook liggen er enkele dode dolfijnen en een dood walvisjong maar wat ons vooral stoort is de enorme hoeveelheid plastic. Na enkele dagen gaan we weer door.

Het landschap is wat eentonig maar de kust is erg mooi. Via Tarfaya komen we in de Westelijke Sahara. In deze streek, die rijk is aan grondstoffen, wonen weinig mensen. De steden die er zijn worden voornamelijk bevolkt door militairen en UN-waarnemers. Hier zijn dan ook veel politiecontroles (soms wel 3 controles binnen 1 kilometer!) maar deze geven nooit problemen. Vriendelijk zijn en een fiche afgeven werkt prima. Ze geven aan dat ze vanwege de veiligheid willen weten waar je bent. De wegen zijn smal buiten de steden en de vrachtwagens en bussen suizen rakelings langs ons. In Laayoune tanken we nog even vol. Eén van de weinige keren dat we lachend tanken; 700 liter a € 0,60 per liter! We rijden verder naar het kustplaatsje Foum el Oued waar we op een door militairen bewaakte parking overnachten. De volgende dag weer verder en onderweg treffen we Marion en Mike met hun gele DAF. Na een half uurtje bijkletsen gaat we weer verder. Hoe verder we naar het zuiden afzakken hoe kleiner en uitgestorvener de plaatsen zijn. In Boujdour horen we dat de politie wat vervelend is en dus besluiten we op een camping te gaan staan voor de nacht. Hier treffen we Sebi en Julia weer met hun Magirus. Ze zijn net terug uit Mauretanië en hebben veel bruikbare informatie. De volgende dag rijden we naar Dakhla waar we nog een paar dagen op een bekende gedoogplek (Dakhla 25) staan. In Dakhla doen we nog wat inkopen en rijden verder richting Mauretanië. Ondertussen zijn we wat onrustig geworden. De berichtgeving over de onrust in Mali wordt steeds meer en onduidelijker. Nu wordt ook Mauretanië als onveilig genoemd. Ook horen we berichten dat de grens gesloten is en dat er mensen zijn teruggestuurd aan de grens. Wat nu? Na veel overleg hebben we besloten het erop te wagen. Als het echt onveilig is zullen ook wij wel teruggestuurd worden. Vlak voor de grens vullen we de dieseltanks nogmaals en gaan we ervoor…..

Gereden route Marokko, 25 oktober 2012 t/m 21 januari 2013 (5.790 kilometer)