Nigeria

20 augustus 2013 - Abuja, Nigeria

12 augustus 2013 t/m 23 augustus 2013

Zullen de immigratie-officieren door hebben dat we onze inreistijd in het visum zelf verandert hebben van 1 naar 3 maanden? Ze blijven maar staren naar ons paspoort en naar het visum. Ze zeggen niets. Uiteindelijk worden, na het invullen van een paar lijsten, onze paspoorten gestempeld en kunnen we voor 30 dagen van Nigeria gaan genieten….Pffff….Nu nog de douane en wat andere diensten afhandelen. Eigenlijk ging dit vrij soepel. Er wordt gevraagd of we eten bij ons hebben. Vlees en zaden zijn blijkbaar uit den boze en mogen het land niet worden ingevoerd. Uit voorzorg hadden we al ons vlees goed verstopt. We gaven aan dat we wisten dat dit niet mocht en dat we het dus niet bij ons hadden. Men accepteert dit en er wordt slechts door één man om het hoekje gekeken in de auto. In het plaatsje na de grens wisselen we wat geld en bij het verlaten van het dorp krijgen we al met de eerste controle te maken. Militairen willen in de auto kijken. We maken de deur open, zetten bewust de trap niet uit, schoenen uit en Sjors klimt in de auto. We verwachten van de militairen ook dat zij hun schoenen uitdoen. Na een woordenwisseling gaat de deur dicht en kunnen we door. De asfaltweg loopt nog zo’n 40 kilometer door waarna we een onverharde weg inslaan richting het oosten naar Abuja. Een slecht pad (je kunt het geen weg noemen) en het tempo is er dan ook snel uit.

Route Nationale

Overnachten doen we naast een maisveld. Als we net geparkeerd staan komen er drie mannen uit de struiken. Het blijkt dat ze iets verder langs het pad een paar velden bewerken. We vragen of het goed is dat we hier slapen en dat geeft geen problemen. Na een goede nachtrust horen we ’s morgens wat ritselen naast de auto. Eén van de mannen heeft 8 maiskolven voor ons achtergelaten. We hopen de mannen nog te zien, maar helaas. We laten we 3 petten achter voor deze aardige heren. Het pad dat we volgen is erg slecht met gaten, kuilen en sleuven. Gelukkig regent het niet. Iets verderop is een dorp. Dames in klederdracht die we nog niet eerder gezien hadden lopen over een markt. Aan het einde van het dorp ligt een plank met spijkers over de weg. Een man wil onze paspoorten zien. Hij beweert lokale immigratie te zijn. Even later zijn we weer onderweg. De auto stuitert door de gaten en zwiept agressief heen en weer. Het is werkelijk spoorzoeken naar het minst slechte spoor. Door het gezwiep is er binnen een keukenlade en een bovenkastje opengegaan. Gelukkig niks kapot maar een zooitje is het wel! Na de lunch wordt de weg niet beter en als we om 17.00 uur stoppen zijn we die dag maar liefst 69 kilometer verder gekomen. De volgende dag gaat de weg vanaf de plaats Kaiama over in een slechte asfaltweg. Voor we op deze weg terecht komen is er weer een militair roadblock. Twee militairen willen in de auto kijken. Ok maar dan zonder schoenen en zonder trap. Omdat de opstap te hoog is gaat de jongste gaat op zijn buik liggen en kijkt naar binnen. Alles is goed maar nu eisen ze geld. Wij weigeren en als het dan te lang gaat duren laten we de mannen het visitekaartje van de Nigeriaanse Consul in Togo zien en we doen net alsof we ze bellen. Meteen daarna kunnen we door. Als we niet veel later de plaats Kaiama uitrijden worden we gestopt door een jeep met 7 mannen van de immigratie. Of we even mee willen komen want de chef wil ons zien. Wij weigeren en geven aan dat als hij ons wil zien, hij maar naar ons moet komen. Een kwartier later is hij er. Een vriendelijke man die onze paspoorten controleert en we kunnen weer door. Deze dag hebben we 12 soortgelijke controles gehad. Niet alleen de controles kosten veel tijd ook de weg met meer gaten dan asfalt kost veel tijd en energie. Vlak voor Gbaki zien we een open stuk land en we gaan van de weg af. We staan naast een yamveld en uit het zicht van de weg. Een prima plek voor de nacht! Er komen slechts twee herders met koeien voorbij. Ze kijken verbaasd en lopen door. De laatste etappe naar Abuja is er één van de vele roadblocks. Welgeteld 17 checkpoints vandaag; om gek van te worden!. Vlak voor het donker is draaien we het terrein van het Sheraton hotel op. De beveiliging begeleid ons richting een terrein achter het hotel maar helaas een overhangende boom belemmerd ons de doorgang. Er zit niets anders op dan de poort weer uit te rijden om via de achteringang naar het veldje te komen. In Abuja is het regenachtig en eigenlijk zijn we blij dat we het slechte onverharde stuk met droog weer hebben kunnen rijden.

Uitzicht SheratonVoetbalwedstrijd Sheraton

De volgende morgen gaan we naar de Congolese ambassade. Een taxi brengt ons en als we de poort binnen stappen worden we verbaasd aangestaart door de beveiliger. Hij meldt ons dat er niemand aanwezig is omdat het een nationale feestdag in Congo is. Ook morgen wordt er niet gewerkt. Dat is balen. Er zit niks anders op dan maandag een nieuwe poging te doen. We benutten de tijd met inkopen doen, wat klungelen aan de auto en een internetkaartje voor de telefoon te kopen. Vooral dat laatste is meestal nog niet zo eenvoudig. Naast het kampeerveld is een voetbalveld en in de periode dat wij er stonden werden er diverse voetbalwedstrijden gehouden tussen de teams van de verschillende afdelingen van het hotel. Het ging om de Sheraton Abuja GM Cup. Erg leuk om te zien. Na het weekend staan we weer op de stoep bij de Congolese ambassade. Een visum aanvragen wordt het hier niet. De behandeltiijd kon oplopen tot meer dan een week. Komende donderdag en vrijdag waren er weer feestdagen en ze konden niet garanderen dat de visums woensdag klaar zouden zijn. Wel kon de express-service uitkomst bieden maar 150 Euro i.p.v. 75 Euro per visum was ons toch iets te gortig. We proberen het in Kameroen of in Gabon nog wel. Dinsdagmorgen vullen we nog even de dieseltanks voor we Abuja verlaten. Tanken is hier ook een verhaal apart. Je zou denken dat in een olie-exporterend land geen gebrek is aan diesel. Niets is minder waar! 80% van de tankstations is gesloten en de benzine/diesel die zij wel aangeleverd krijgen, wordt op de zwarte markt (voor de driedubbele prijs) verhandelt. De weg Abuja uit is erg druk. Overal brommers, taxi’s, taxibusjes en veel vrachtverkeer. Veel opstoppingen bij viaducten waar de taxibusjes hun passagiers afzetten en/of oppikken. Drie of vier dik staan ze geparkeerd en rijden weg zonder te kijken. De weg is breed maar vol. Als we eenmaal de buitenwijken achter ons hebben gelaten wordt de weg wat smaller. Gelukkig dit keer zonder gaten. Natuurlijk wel weer de nodige politie- en/of militaire stops. Het zijn er minder dan richting Abuja maar hier zeuren ze weer meer om geld en cadeau’s. We overnachten vlak voor Makurdi bij een benzinestation. Als we de volgende dag bij de plaats Tarka worden gestopt door een voertuiginspectieteam, gaat het mis….. Er klapt een vrachtauto bij ons links achterop. Deze spint en raakt met zijn laadbak nogmaals onze (rechter) achterkant, schiet de weg over, schept een passerende brommerrijder en komt met een klap tot stilstaand tegen een andere, aan de kant stilstaande, vrachtauto. De ravage was groot en de chaos compleet! De weg was erg nat en er lag olie op de weg. Blijkbaar was de chauffeur met andere dingen bezig en was hij te laat met remmen. De grootste klap is bij ons opgevangen door de reservewielen en de dubbele stalen plaat die erachter zit, maar schade hebben we zeker. De gereedschapsbak achter het achterwiel is verwrongen en drukt tegen de band. Het achterlicht ligt versplinterd op de weg. Ook zijn er nog wat andere dingen afgebroken c.q. beschadigd zoals de beugel onder het reservewiel en de hoezen om de banden. Voor de brommerrijder ziet het er een stuk minder goed uit. Hevig bloedend wordt hij afgevoerd naar het ziekenhuis. Van z’n brommer is weinig meer over. De vrachtauto waar de onoplettende chauffeur tegen tot stilstand kwam kon niet meer rijden. Hij was vol aan de voorkant geraakt en waarschijnlijk total-loss. De lading (zo’n 20 koeien) werden later door een andere auto opgehaald. De auto van de veroorzaker zat ook rondom in de kreukels.

DeukjeNog een deukjeOns deukje

Tsja en daar sta je dan….. Niet veel later komt de politie en neemt de belanghebbenden mee naar de politiepost voor verklaringen. Monique is meegegaan terwijl Sjors bij de auto blijft. Na enkele uren is dit ook geregelt. We maken het wiel vrij en rijden naar de politiepost. Hier spreken we de politiecommisaris. De VIO (Vehicle Inspection Officer) heeft aangegeven dat wij op zijn teken stopte en dus geen schuld hebben. De veroorzaker geeft aan geen geld te hebben en zal dus in de gevangenis belanden. De commisaris heeft het blijkbaar met ons te doen en belt direkt de “beste” werkplaats in de buurt. We moeten dan wel 60 kilometer terug rijden naar Makurdi. Dus met politie-auto voorop rijden we naar de werkplaats. Hier begint men meteen. Met grote hamers komt langzaam de vorm in de bak weer terug. De gereedschapsbak is gemaakt van dik staal en biedt flink wat weerstand. Helemaal strak krijgen ze hem dan ook niet, maar met plamuur en een laagje verf lijkt het toch weer wat. Helaas was in Makurdi geen zelfde achterlicht te vinden en zijn er twee nieuwe opgezet. Kwaliteit uit India maar hopelijk houden ze het tot we wat beters kunnen vinden. Waggel heeft er dus een Afrikaans litteken bij! Na een nacht in de werkplaats en daarna een nacht op de politepost kunnen we eindelijk het laatste stuk richting de grens met Kameroen afleggen. Met ook hier weer de talloze onnodige en frustrerende politie- en militairen stops. We redden het nog om dezelfde dag de grens met Kameroen over te steken.

Gereden route Nigeria, 12 t/m 23 augustus 2013 (1.297 kilometer)

Nigeria_route

Foto’s