Zuid Afrika deel I en Lesotho

23 januari 2014 t/m 1 maart 2014 

Het is warm en de regen blijft maar uit. Beter kan bijna niet als je in een nationaal park dieren wil gaan spotten….Het Zuid Afrikaanse deel van het Kgalagadi grensoverschrijdende park ligt ingeklemd tussen twee droge rivierbeddingen de Nossob en de Auob. Hier groeit nog wat gras en dus is het wild hier te vinden. Grote kuddes gemsbokken, springbokken en gnoes grazen hier. Bij de campsite van de grensplaats Mata Mata, tevens de toegangspoort van het park, kijk je uit over een stuk van de Auob. Er is een drinkplaats voor dieren aangelegd waar regelmatig leeuwen en jachtluipaarden  gezien worden. Helaas voor ons zien we slechts brutale grond eekhoorntjes en mooie felgekleurde vogels. De volgende morgen vroeg gaan we onderweg richting campsite Nossob. We zijn nog maar net onderweg als we twee auto’s stil zien staan. Uit de raampjes steken verrekijkers en telelenzen. Het duurt even voor we doorhebben wat er te zien is. Een eindje verderop In het gras liggen jachtluipaarden! Super!! Een Zuid Afrikaanse man, die uit tegengestelde richting kwam rijden, verteld ons dat er een stuk verderop een groep leeuwen een gemsbok heeft gevangen. Ze zouden langs de kant van de weg moeten liggen. Als wij er aankomen is de groep verdwenen maar het kadaver ligt er nog en een leeuwin bewaakt de prooi. Schitterend om te zien! Nog voor het 08.00 uur is zien we een groep van 4 jachtluipaarden water drinken; pal voor onze neus op nog geen 5 meter afstand! Wat een dag; een beter begin van Zuid Afrika kun je toch niet verlangen! We rijden naar campsite Nossob door een duinenlandschap van Auob- naar de Nossob rivier. De volgende ochtend vroeg vertrekken we vanuit Nossob om een route naar het noorden te maken.Het is hier begroeid met een soort helmgras en wat lage boompjes. Langs de rivier zien we weer springbokken, gemsbokken, gnoes en een diverse secretarisvogels. Ook deze morgen worden we verwend met drie leeuwinnen aan de overkant van de droge rivier. Eén van de dames gebruikt een dode boom als krabpaal. Verderop was het weer raak: een honingdas wordt achter nagezeten door twee jakhalzen. De jakhalzen hebben geen schijn van kans en druipen af. De das verdwijnt helaas in het struikgewas. Omdat het een grensoverschrijdend park is kun je zonder douane en grensformaliteiten de grens over naar Botswana. Vlak voor de Botswaanse campsite Polentswa zien we leeuwensporen in het zand en niet veel later stapt een grote mannetjesleeuw de struiken uit. Hij wandelt over de weg en wij volgen op gepaste afstand. Fantastisch! De leeuwen die hier voorkomen zijn Kalahari-leeuwen die bekend staan om hun donkere manen. De volgende dagen bezoeken we nog diverse delen van het Zuid Afrikaanse deel van het park. De hoeveelheid roofdieren zoals leeuwen, luipaarden, jachtluipaarden en hyena’s is hier enorm en we zien dan ook heel erg veel. Als we bij campsite Twee Rivieren het park verlaten krijgen we pas de stempel van de Zuid-Afrikaanse immigratie. Dat scheelt weer 7 dagen voor ons visum!

De volgende stop is Upington. Een wat grotere plaats ongeveer 160 kilometer ten zuiden van het park. Hier vullen we onze voorraden en gaan op zoek naar de garage die ons werd aanbevolen. De in Namibië gerepareerde oliekeerring van het achter cardan lekt weer. Ook willen we hier onze aluminium velgen laten aanpassen omdat we problemen blijven houden met onze ventielen. De oliekeerring is de volgende dag snel vervangen en we gaan dan naar een motorrevisie-bedrijf waar ze aluminium zouden kunnen lassen. Ondertussen hebben we kennis gemaakt met John. Een Nederlandse overlander die met eenzelfde DAF enkele jaren voor ons was uitgereist. We brengen veel tijd samen door en werken hard aan de velgen. Het lassen van dik aluminium is blijkbaar niet eenvoudig en steeds opnieuw blijken de lassen niet luchtdicht. Na 8 dagen velgen in- en uit elkaar schroeven (gemiddeld 6 velgen per dag à 150 kg per stuk) zijn de velgen eindelijk voor elkaar. De afgelopen 10 dagen hebben we op een met olie besmeurd terrein naast de werkplaats gekampeerd. We zijn dan ook erg blij als we kunnen vertrekken richting een camping in de stad. Helaas blijkt op het korte ritje naar de camping de pas gerepareerde oliekeerring weer te lekken. Na een eindeloze discussie met de garage maken we een afspraak dat ze na het weekend de keerring nogmaals vervangen. In het weekend nemen we afscheid van John met een braai op de camping. John nogmaals bedankt voor alle hulp! Maandag na het vervangen van de keerring blijkt deze na 20 kilometer alweer te lekken. We besluiten hier niet nog meer tijd te verspillen en na 19 dagen eindelijk Upington te verlaten. Ondertussen hebben we onze route ook aan moeten passen. We hebben namelijk een vlucht naar Nederland geboekt op 16 april vanaf Johannesburg. We besluiten de route via de Cedarbergen, Kaapstad en langs de kust naar Johannesburg  te laten voor wat het is en hier later nog terug te komen. We gaan dus direct naar het oosten en onderweg brengen we nog een bezoek aan het Mokale NP. In het park is de campsite zo belachelijk duur dat we besluiten Waggel langs de weg, langs het hek van het park te parkeren. Terwijl we daar de avond en nacht doorbrengen komen zo af en toe dieren een kijkje nemen. We zien elanden, hartebeesten, zwijntjes en struisvogels. Als we de volgende ochtend het park inrijden lijkt het park uit zijn voegen te barsten van de dieren. We zien tsesebees, hartebeesten, gemsbokken, springbokken, gnoes, buffels, neushoorns, struisvogels, giraffen, zebra’s en de zeldzame roan- en sabelantilopen. Na 90 kilometer door dit afwisselende en leuke park gereden te hebben , gaan we door naar Kimberley. Hier is een oude diamantmijn nu ingericht als museum. We overnachten op het parkeerterrein van de Big Hole. De volgende ochtend rijden we als eerste naar een bedrijf dat gespecialiseerd is in versnellingsbakken en differentieels. Hier wordt de oliekeerring voor de derde keer gerepareerd. Nu gelukkig wel goed en dat voor een derde van de prijs in Upington! De volgende morgen bezoeken we de diamantmijn. Vanuit onze parkeerplek wandelen we zo het terrein van de mijn op. Voor de mijn is een in oude stijl gerenoveerd stadsdeel met winkeltjes, een bank , een drukkerij  en een trammetje. Hierna volgt de rondleiding: eerst een film voorstelling, dan The Big Hole, een bezoek aan een nagebouwde mijnschacht en als laatste een bezoek aan de diamantkluis. The Big Hole is een enorm gat in de grond waar de eerste diamanten zijn gevonden. Het is gigantisch diep maar nu gevuld met water. Het museum is erg interessant en een echte aanrader.

’s Middags rijden we naar Bloemfontein  om de volgende dag via Ladybrand Lesotho in te gaan. Lesotho is een klein landje omgeven door Zuid Afrika. Het is bergachtig en zodra je de grens over bent is het alsof je terug bent in het “echte” Afrika. Overal staan taxibusjes, het verkeer is chaotisch, de straten rommelig en de gebouwen zonder verf. Er zijn kinderen in schooluniform en in de vele stalletjes langs de weg wordt van alles verkocht. Gezellig dus….. Het is een dichtbevolkt land want echt overal lopen mensen. We rijden vanuit de hoofdstad Maseru (tevens grensplaats) richting Roma. Het is fris en regenachtig. De goede asfaltweg naar Roma slingert door het groene landschap. Roma zelf is niet echt een aantrekkelijke plaats maar door de vele mensen wordt bushcampen onmogelijk. We verwachten niet veel van de Trading Post; een guesthouse met kampeer mogelijkheden.  We worden echter positief verrast. Het grote terrein van de Trading Post blijkt een botanische tuin met klassieke gebouwen. Hoge oude naaldbomen en kleurrijke bloemen. Een mooi grasveld om het parkeren en prima sanitaire voorzieningen! Helaas voor ons regent het al een paar uur en gaat het even later flink onweren. Het noodweer zit tussen de bergen in en lijkt niet op te houden. De volgende ochtend is het gelukkig droog en we besluiten al snel om nog een nachtje te blijven. We kijken wat rond in de buurt en op het terrein. Semonkong is de volgende plaats die we aandoen. De weg er heen is deels nieuw en redelijk tot Ramabanda. Hierna is het asfalt over en zijn er overal wegwerkzaamheden. De weg bleef maar klimmen en op het hoogste punt gaf de GPS aan dat we op 2770 meter hoogte zaten! De oude gravelweg tussen Ramabanda en Semonkong wordt verbreed en geasfalteerd en er worden nieuwe bruggen gebouwd. Door de werkzaamheden is het regelmatig modderig en glad. In Semonkong gaan we naar de Semonkong Lodge. Hier willen we enkele dagen blijven. We staan op een drassig kampeerveldje naast de rivier. De volgende dag willen we een wandeling naar de waterval gaan doen. Volgens de eigenaar ongeveer een uurtje lopen. Een routebeschrijving was niet nodig, de aanwijzing was: volg het spoor van de ezels. De heenweg ging niet slecht maar koste ons duidelijk meer dan een uur. De waterval was best imposant, ruim 180 meter hoog en door de regen van de laatste tijd kwam er knap wat water naar beneden. Op de terugweg was het pad deels onbegaanbaar en moesten we regelmatig om de modderige stukken heenlopen. Uiteindelijk liepen we verkeerd en gingen aan het dwalen. De vriendelijke hulpvaardige bewoners stuurde ons alle kanten op. (Knap stom natuurlijk dat we geen GPS bij ons hadden….) Een jongetje van een jaar of 10 wijst ons gelukkig de goeie richting. Redelijk uitgeput bereiken we na 6 uur lopen de lodge weer. Die avond hebben we lekker in het restaurant gegeten.

Na nog een paar regenachtige dagen rijden we verder naar het zuiden van Lesotho. De weg naar de grensovergang Qacha’s Nek is een brede gravelweg dwars door het groene bergachtige landschap. Ook hier zijn veel mensen onderweg: op hun paard en met een wollen deken om hun schouders geslagen. Paarden zijn  duidelijk het vervoersmiddel voor de mensen van de bergdorpjes. De weg is vaak zo steil dat we driekwart van de route in de tweede versnelling hebben moeten rijden. Het koste dus ook de nodige uurtjes! In Qacha’s nek gaan we de grens weer over….. terug naar Zuid Afrika!

Gereden route Lesotho, 24 februari t/m 1 maart 2014 (245 kilometer)