Mozambique

15-09-2016 t/m 15-11-2016

Op 15 september rijden  we, vanuit Kosi Bay Zuid Afrika,  naar de 4 kilometer verderop gelegen grenspost met Mozambique. De laatste tijd hebben we (te) veel internet gehad en daardoor ook te veel negatieve verhalen over de praktijken bij de Mozambiqaanse grensovergangen gelezen. Je gaat er dan toch tegen opzien. Uiteindelijk ging het allemaal erg soepel en zodra ze bij de immigratie onze paspoorten zagen werden we direct meegenomen naar een apart kantoortje. Hier werden in rap tempo twee visums voor ons gemaakt. Er werden foto’s en vingerafdrukken genomen en 10 minuten later hadden we een visum voor een maand en weer een nieuwe stempel in ons paspoort. Ook het nieuwe carnet stempelen ging erg vlotjes. Nog even een verzekering geregeld en we konden vertrekken. Zodra we van het grensterrein afrijden begint het rijden in het zand. Wat handgeschilderde wegwijzers begeleiden ons via de smalle, mulle zandpaden door een dicht begroeid duinlandschap naar het toeristische Ponto d’Ouro. Heel wat krassen rijker parkeren we Waggel op camping Tandjie Beach. Het terrein van de camping is best oké maar de ablutions kan je beter mijden. Toch blijven we er drie dagen. Het dorpje met zijn kleurrijke marktkraampjes is erg gezellig en op het strand is een gezellige bar met restaurant.

Op zondag 18 september vertrekken we richting Mapelane, wat noordelijk van Maputo ligt. Vannacht heeft het flink geregend en dat maakt het makkelijker rijden op de zandpaden. Maar als we het plaatsje Situndo bereiken komen we op een door de Chinezen aangelegde kleiweg. Deze is deels spekglad, oppassen dus! Vlak voor de hoofdstad Maputo komen we op het asfalt en dan gaat het wat vlotter. Ook in Maputo gaat het vlot. Rijden op zondagen in grote steden, heeft voordelen. Als we bij Casa Lisa in Mapelane aankomen, is de lodge al duidelijk een tijd verlaten en uitgebrand. Voor de poort op de toegangsweg slaan we ons kamp op voor de nacht. De volgende morgen zijn we naar Xaï Xaï gereden. Langs de kust zijn daar enkele lodges/campings waar we wat tijd willen doorbrengen. Maar het zat niet mee. De campings zijn te krap en de boomtakken te laag. We hebben dus op een braak stukje terrein langs de strandweg de nacht doorgebracht. De Sunset Beach Lodge in Chidenguele bevalt ons een stuk beter. Bij de grootste kampeerplek worden wat takken van de boom gezaagd zodat we er goed kunnen staan. We hebben er privé ablutions en de prijs is erg schappelijk. Vanuit het wat hoger gelegen hoofdgebouw met restaurant en bar loop je het ruime, op palen staande, terras op met uitzicht op de Indische Oceaan. In de verte zien we walvissen springen en spelen. Onder dit terras is een zwembad. Hier hebben we de nodige tijd lezend en genietend doorgebracht. Hier ontmoeten we voor de eerste keer Raphael en Celine die via de Oostkant van Afrika, met hun Hyundai 4x4 busje, naar Zuid Afrika zijn gereden. We zien ze nog op verschillende campings tot aan Tofo. De weg naar Zavora is niet erg afwisselend. Wat dorpjes en veel kleine huisjes op stukjes landbouwgrond. Alles best netjes en het is duidelijk dat de mensen er proberen wat van te maken. Ook vandaag veel politie langs de weg maar het lijkt wel of ze opdracht hebben om de buitenlanders met rust te laten. De enkele keren dat we zijn aangehouden was uit pure nieuwsgierigheid. Bij de Zavora Lodge kamperen we op een duin. Wat bomen ontnemen het uitzicht op zee maar houden ook de wind tegen. Ook hier blijven we een paar dagen en gaan we met een zee safari mee. Met een flinke zodiac varen we tussen de walvissen door. We hebben snorkeluitrusting meegenomen en zouden met de walvissen gaan zwemmen. Maar de walvissen hadden hier duidelijk geen zin in. Zodra we in de buurt kwamen, doken ze onder en zagen we ze niet meer. Toch was het een mooie tocht. De volgende dag is Celine een duiktocht gaan maken en de foto’s en video die ze ons liet zien, maakten het verlangen om toch weer te gaan duiken, wakker. Maar door Monique d’r knie is het in- en uit zo’n boot klimmen een pijnlijke bezigheid. De route naar Tofo loopt langs vele kleine nederzettingen met vierkante rieten huisjes die tussen palmbomen staan. We zijn dus in kokosnotenland aangekomen! Een stukje voor Tofo stoppen we bij een tuincentrum/supermarkt die er erg netjes uitzag. Het bleek een positieve verassing en we hadden een assistent nodig om de boodschappen naar Waggel te sjouwen. Bij Fatima’s Nest Backpackers in Tofo verblijven we ook een paar nachten. Veel positieve berichten hadden we hier niet over gelezen maar dit bleek nogal mee te vallen. Het is er gezellig en kleurrijk. De camping is zanderig en heeft slechts op 2 plaatsen stroom. Het centrum van het dorp ligt op loopafstand en heeft een gezellige markt. Maar dan moeten we helaas onze Mozambique-reis afbreken. Het gaat al een tijdje niet goed met de moeder van Sjors. Na een telefoontje is het duidelijk dat we terug moeten naar Nederland. Het dichtstbijzijnde internationale vliegveld is Villanculos op zo’n 300 kilometer. We mailen en bellen wat rond en vinden daar een stalling voor Waggel. We regelen een ticket naar Nederland en de volgende dag zijn we bij Baobab Backpackers in Villanculos waar Waggel voor ruim 5 weken zal blijven.De hulp van Marcel en de medewerkers van Baobab was geweldig!

Op 30 september zijn we terug naar Nederland gevlogen en op 11 november waren we, na een emotionele tijd in Nederland, weer terug in Mozambique. We zijn niet lang meer in Villanculos gebleven. Al op 13 november zijn we vertrokken naar het westen. Vanuit Villanculos steken we Mozambique dwars door richting Great Limpopo NP. 600 kilometer op alleen zandwegen, en dat zonder vering in de stoelen! Een paar kilometer na vertrek knapte een luchtslangetje in de bestuurdersstoel en dus hadden beide stoelen geen vering meer! Maar toch vlot het goed en we rijden in twee dagen via Mapinhane naar Mabote, dan naar Machiale en via Domasse naar Massingir, de toegangspoort van het Great Limpopo NP. Het idee was om via het Limpopo park Zuid Afrika in te rijden bij de Giryondo grensovergang in het Krugerpark. Dit plan lieten we schieten toen we al binnen enkele kilometers, een paar keer van het pad af moesten door lage takken. We zijn omgedraaid en richting de Pafuri grensovergang gegaan. Deze grensovergang in het noorden van het Limpopo/Krugerpark is alleen in het droge seizoen en per 4x4 te bereiken.

Het was nog even spannend door de laatste regenval of we de rivier konden doorwaden. Gelukkig waren we op tijd en lukte het allemaal. We hebben gehoord dat dit enkele dagen later niet meer mogelijk was geweest! De grensovergang gaat al om 16.00 uur dicht en dus moesten we nog een nachtje in het park verblijven. Gewoon langs de kant van de weg tussen wat dorpjes in. Op dinsdag 15 november zijn we Zuid Afrika weer binnengereden.

Gereden route Mozambique, 15 t/m 30 september en 11 t/m 15 november 2016 (1.515 kilometer)