Namibië deel I

07-01-2022 t/m 10-02-2022

Het verrast ons dat Namibië ons nog altijd kan verrassen..... Na een vlotte grensovergang rijden we, via een vrijwel verlaten rechte weg, door een  leeg landschap, naar het plaatsje Karasburg. Net buiten deze plaats overnachten we na een tip van medereizigers. Bij een camping in aanbouw mogen we naast een chalet overnachten en er de keuken, badkamer en veranda gebruiken. Een heerlijk begin van de volgende etappe die een mix moet worden van bekend en onbekend. Na een rustige nacht vervolgen we de weg door het zeer dunbevolkte land, verder naar het westen om een kijkje te nemen bij één van de hoogtepunten van Namibië. Net als 8 jaar geleden zijn we ook nu weer onder de indruk van de Fish River Canyon. Van bovenaf is het uitzicht al indrukwekkend en we kunnen ons voorstellen dat dit vanuit de canyon helemaal imponerend is. Deze keer overnachten we niet in het park maar daarbuiten bij het Canyon Roadhouse met zijn vele auto’s uit vervlogen tijden als decoratie. Ons originele plan was om hierna zuidelijk via Ai-Ais National Park langs de Oranjerivier te rijden. Maar door de vele regens in Zuid Afrika is deze rivier buiten zijn oevers getreden. De weg staat onder water en is sinds begin dit jaar voor verkeer gesloten. Er zit niks anders op dan de route wat aan te passen en direct naar het noorden te gaan. In twee dagen rijden we vervolgens naar Lüderitz. Een havenstad die tussen twee stroken “sperrgebiet” ingeklemd ligt. Tijdens dit bezoek is het windstil en zonnig. Het tegenovergestelde van ons vorige bezoek. In de voorbije jaren is de stad flink opgeknapt. De gebouwen uit de Duitse koloniale tijd zijn gerenoveerd en deels van bestemming veranderd. Zuidelijk van Lüderitz hebben we een mooie route gereden door het rotsachtige landschap en hebben we de vuurtoren bij Diaz Point en de “Grosse Bucht” bezocht. Met mooi weer een echte aanrader! Als we na een paar dagen Lüderitz verlaten brengen we nog een bezoekje aan het verlaten diamantdelversdorp “Kolmanskop”. Tijdens een tour krijg je het verbazingwekkende verhaal van de hoogtijdagen van dit plaatsje te horen. De diamanten lagen er letterlijk voor het oprapen! Hierna gaat onze tocht verder richting het noorden. We overnachten in het Tiras gebergte met een spectaculaire zonsondergang als afsluiting van de dag. Onderweg naar Sesriem bezichtigen we het Duwisib kasteel. Een jachtslot gebouwd aan het begin van de 20e eeuw door een rijke Duitser. Er zat destijds 55.000 hectare grond bij om wat tochtjes op zijn paarden te kunnen maken. Redelijk apart zo’n Middeleeuws bouwwerk in het dorre landschap van Namibië.

Vanuit Sesriem loopt een asfaltweg van 60km naar het westen, de rode duinen van het Naukluft park in. De weg zelf is niet heel bijzonder maar het eindigt op een parkeerplaats tussen de zandduinen. Van hieruit kan je kiezen tussen wandelen, met een safari-auto de buurt verkennen of je banden aflaten en zelf het losse zand tussen de duinen verkennen. De kans is groot om er ook wat wild tegen te komen zoals gemsbokken, struisvogels of springbokken. Ook kun je ervoor kiezen om de tientallen metershoge duinen te beklimmen.

Via Solitaire rijden we verder richting het noorden en overnachten op een prachtige plek. 3km van de weg, verstopt in een dal ligt het Bushmen’s Dessert Camp. Een heerlijke plek met fantastische uitzichten! Met een ommetje door het Naukluft park bereiken we Walvis Baai. We volgen dan de kust naar Swakopmund en strijken neer bij de backpackers. Hier vinden we een mooi plekje vlakbij het centrum. De geplande 2 overnachtingen lopen iets uit. Het heerlijke klimaat, de gemoedelijke sfeer, de talloze betaalbare restaurants, de leuke ontmoetingen met andere reizigers en het feit dat alles op loopafstand ligt, maakt dat de dagen voorbij vliegen. Monique haalt hier ook nog een Pfizer boosterprik. Uiteindelijk na 14 dagen kunnen we ons los maken van deze fijne plek. We rijden, wederom door het Naukluft park,  door het maanlandschap, via de Welwitschia-trail en Bloedkoppie,  naar onze overnachtingsplek bij Rock Arch. De dagen daarna rijden we steeds verder noordelijk. Eerst naar Karibib om dan lvia Spitzkoppe naar Uis te rijden.De laatste weken zijn er hier talloze overstromingen door de hevige regens geweest. Droge rivieren die al jaren geen water hebben gezien, gaan ineens stromen. Wegen komen blank te staan en raken beschadigd. Door regens in de bergen kunnen rivieren op droge plekken ineens krachtig gaan stromen. Uitkijken dus! Dus proberen we, voordat we naar afgelegen gebieden gaan, eerst wat informatie in te winnen. Dus ook voor we de route door de Messum krater naar de kust gaan rijden. Hier zijn we voor ons gevoel alleen op de wereld. Een uitdagende route door een dor en levenloos landschap. Het is spoorzoeken over onduidelijke tracks, steile passen, door los zand maar het is er geweldig mooi. Als we na een lange en vermoeiende dag in Cape Cross aankomen blijkt de camping tot onze verrassing volgeboekt te zijn. Hier hadden we, na al die verlaten campings, helemaal geen rekening mee gehouden! Gelukkig is er nog wel plek om de nogal matige camping van Mile 108, zo’n 40km verderop. Het uitzicht op zee maakt wel weer wat goed.

We volgen de kust en komen aan bij het Skeleton Coast National Park. Een hek met grote doodskoppen verwelkomt ons. Om door het park te mogen rijden, heb je een vergunning nodig. Als je alleen door het park rijdt, is het gratis maar wil je er overnachten dan moet er flink betaald worden. De weg door de Skeleton Coast is verhard met een laag zout. Minstens zo vlak als asfalt en erg comfortabel. Op de route door het park kom je langs restanten van een kleine houten vissersboot met daarnaast een schedel van een walvis. Een stuk verderop staat een verlaten olieboorinstallatie. Ook is er gezocht naar diamanten en op een aantal plekken zijn daar de overblijfselen nog van te zien. 10km voor Torra Bay rijden we landinwaarts naar Palmwag voor de nacht. Hierna gaat het steeds verder noordelijk om via Sesfontein bij Opuwo uit te komen. In Opuwo wonen o.a. Himba en Herero stammen waarvan er vele nog traditioneel gekleed gaan. Een aantal Himba dames probeert wat geld te verdienen met de verkoop van armbandjes op de parkeerplaatsen van de supermarkten. Ook zij hebben het lastig omdat er vanwege corona vrijwel geen toeristen zijn. Voor we het Etosha NP gaan bezoeken verblijven we nog een nacht op de camping van een guesthouse in Ondangwa. We eten ’s avonds heerlijk in het restaurant en vertrekken de volgende ochtend richting de noordoostelijke ingang van het park. Maar daarover de volgende keer meer......