Turkije deel III

16-08-2021 t/m 05-09-2021

Met een lucht vol ballonnen laten we het heerlijke klimaat van Cappadocië voor eventjes achter ons. Over de hobbelige gladde wegen met spoorvorming rijden we via Kayseri naar Pinarbasi. Van daaruit gaat het verder naar het zuiden. We vinden het opvallend dat er zoveel appartementencomplexen staan en worden gebouwd in een land met nog zo veel ruimte. Niet alleen in en rond de steden maar ook in de kleinere plaatsen. De reden hiervoor ontgaat ons. Maar er wordt ook her en der aan ontspanning gedacht. Bij iedere plaats zijn één of meer parken aangelegd. Ze zijn meestal goed onderhouden en er is altijd een flinke parkeerplaats. Voor de plaats Kahramanmaras zijn ze ook zo’n park aan te bouwen. Dit keer met een lunapark, een grote vijver en vakantiewoningen. De parkeerplaats is al klaar en al wat aan het overwoekeren. Prima voor ons dus voor een overnachting. De Atatürk-dam ligt hier een stuk oostelijker van. Het leek ons een mooi plekje voor enkele dagen zo aan de oever van de Eufraat met uitzicht op de dam. Maar we zijn duidelijk niet de enige die dit idee hadden. Het blijkt een populaire picknickplek voor mensen uit de omgeving. Het was even zoeken naar een rustig plekje maar een plekje zonder afval vind je hier niet. Jammer want de plek zelf is echt best mooi. De afvalstank en de rioollucht zorgen ervoor dat we het al na één nacht voor gezien houden. We rijden door naar de plaats Kahta waar we op een wat krappe parkeerplaats van een hotel een paar dagen verblijven. Kahta is de plek om een tour te organiseren naar de bezienswaardigheden in de bergen rond de stad. De hoofdreden om hierheen te komen is Nemruth Dagi. Een berg van 2150 meter hoog met op de top de laatste rustplaats van koning Antiochus. De grafheuvel op de top van de berg heeft aan de zonsopkomst- en zonsondergang kant beelden van o.a. de koning, Griekse mythologische goden en dierenafbeeldingen. Het is een flinke onderneming om er te komen. We werden om 03.30 uur opgehaald en in het donker gaat het over kronkelige wegen die steeds steiler worden. De chauffeur probeert zijn auto met zo veel mogelijk vaart door de krappe bochten te sturen om niet te veel snelheid in de klim te verliezen. De auto moet hard werken om boven te komen. Het laatste stuk van de klim is te voet. Een deels onverhard pad met losse stenen en grind vormt het laatste deel van de wandeling van 500 meter waarin we ruim 150 meter geklommen zijn. Eenmaal boven is het wachten op de zonsopkomst. Langzaam wordt het lichter en kunnen we de beelden beter bekijken. Wat hoger op de berg is een plateau gemaakt waarop de beelden naar de horizon kijken. Door aardbevingen en ander natuurgeweld zijn de beelden beschadigd. Met een restauratie zijn de rompen van de beelden redelijk compleet gemaakt maar de hoofden staan er nu voor in een rij. Een indrukwekkend eerbetoon aan de koning. Als het moment is aangebroken dat de zon boven de bergen verschijnt wordt het ineens stil op de berg. Het praten verstomd voor enkele minuten. Een magisch moment! Daarna horen we vooral weer het klikken van fotocamera’s. Na dit moment lopen we een rondje rond de grafheuvel op de top naar de westkant. Ook hier weer beelden. Ze zijn groter en de brokstukken liggen deels in een met touw afgezet gebied. De koppen staan ook hier overeind en zijn redelijk intact. Het pad naar beneden aan de westkant van de berg bleek veel beter te zijn. Volledig bestraat en nieuw. Op de parkeerplaats wekken we onze chauffeur en gaan op pad voor het restant van de bezienswaardigheden zoals Arsemia. Een berghelling met wat grotten met spijkerschrift inscripties. Dan rijden we langs de Seljuc of duivelsbrug met uitzicht op het enorme Yeni Kale kasteel. We ontbijten in een klein lokaal restaurantje. De kasteelruïne is helaas niet te bezichtigen. Ook rijden we nog langs een herbouwde Romeinse brug en als laatste bezoeken we Karakus Tumulus. Een heuvel waarop ooit 9 pilaren stonden. Nu staan er nog 4 met op de pilaren afbeeldingen van o.a. een vogel. Om 09.45 uur zijn we terug bij Waggel na een pittig begin van de dag. Nu de hoogste tijd voor koffie en om wat te rusten. Tot onze verrassing komt de hoteleigenaar ’s middags naar ons toe. Voor een speciale prijs mogen we de plaatsen opvullen in een busje die de zonsondergang op Nemruth Dagi gaan meemaken. Daar zeggen we geen nee tegen. Het is dezelfde route als vanmorgen maar dan in omgekeerde volgorde dus de bezoekjes slaan we over. En dan klimmen we, voor de tweede keer vandaag, Nemruth Dagi op. Al snel merken we dat het een stuk drukker is dan vanmorgen en er veel minder zitruimte is dan aan de oostkant. We vinden het mooi om zowel de zonsopkomst als de zonsondergang hier beleefd te hebben. Redelijk gesloopt keren we ’s avonds terug naar Waggel.

In twee dagen rijden we terug naar Göreme. Dit keer willen we een ballonvaart gaan meemaken. We parkeren in het dal oostelijk van de stad en gaan lopend het centrum in om dit te regelen. Na wat rondvragen bij diverse tourbureau’s en ballonmaatschappijen vinden we een maatschappij die ons twee plekken in een ballon kan verkopen voor 55 Euro per stuk. Een stuk goedkoper dan weer we op gerekend hadden! We hebben geboekt voor na het weekend maar ’s middags krijgen we een telefoontje dat we voor dezelfde prijs morgenochtend al kunnen gaan. En wat een spektakel is dat!! Met een minibusje werden we opgehaald en naar de plek gebracht waar deze ochtend de ballonnen zullen opstijgen. Slalommend tussen de enorme half opgeblazen ballonen door, komen we bij de juiste ballon aan. Ook vandaag zullen er zo’n 150 de lucht in gaan. Dus overal om ons heen verlichten branders de kleurrijke ballonen in het donker. Een soort XXL-lampionnen-optocht! We gaan met 24 passagiers en 2 piloten in het mandje. Al vrij snel nadat we zijn ingestapt komt de ballon los van de grond. Geleidelijk aan gaat het steeds hoger. Om ons heen overal ballonnen. We bereiken een hoogte van ongeveer 750 meter om dan rustig weer af te zakken. Het uitzicht is fantastisch zo in het ochtendlicht. De piloot kan de ballon wat sturen en zo kan hij ons in de witte vallei laten afzakken voor we weer omhooggaan om achter de plaats Uchisar te landen. De vlucht heeft ruim een uur geduurd maar had wat ons betreft nog best wat langer mogen duren. De laatste dagen in Göreme stonden we naast Petra met haar 8x8 MAN KAT. We hadden haar al eerder in Griekenland ontmoet. Altijd gezellig om bij te praten onder het genot van een hapje en een drankje. Na een heerlijke tijd in Göreme vertrekken we naar het noorden.

Halverwege de route naar de Zwarte Zee brengen we een bezoek aan Hattusa. De resten van deze historische stad liggen in de heuvel bij de plaats Bogazkale en zijn met de auto te bezoeken. Er loopt een eenrichtingsweg langs de fundamenten van de belangrijkste bouwwerken zoals de leeuwenpoort, de konings- en de sfinx poort en de tunnel. De route is ongeveer 7 km langs en klimt ruim 250 meter. Van de stad die 1200 voor Christus bloeide zijn slechts de grove fundamenten en de resten van de poorten over. Toch leuk om hier gestopt te zijn. Bij de plaats Samsun bereiken we de Zwarte Zee kust. Het is een graad of 27 maar erg vochtig. Zweten dus. Voor een paar dagen verblijven we in een park vlakbij de haven. Het is een mooi park met de nodige terrasjes, wandel- en fietspaden, speeltoestellen en ook hier een lunapark. Op de pier is een schip met poppen nagemaakt die de herinnering aan de aankomst van Atatürk aan de stad, levend moet houden. Hier is het begin van de vrijheidsstrijd van Turkije begonnen in 1919. De dagen erna volgen we de kust verder naar het oosten om nog wat tijd in Trabzon door te brengen. Het centrum van de stad is druk en gezellig. Bij het lokale ziekenhuis laten we een PCR-test afnemen. We hebben nu 72 uur de tijd om de grens met Georgië te bereiken. Met weemoed nemen we afscheid van Turkije. De warme en hartelijke mensen, het heerlijke en betaalbare eten en de vele mooie landschappen en bezienswaardigheden zijn voor ons zeker een reden om nog eens terug te komen. Het land is zo groot en er valt nog veel meer te zien!    

Gereden route t/m Turkije, 5.049 kilometer