Zuid Afrika deel X

7 maart 2016 t/m 22 mei 2016

Na vertrek van onze gasten hebben we nog 2,5 maand de tijd om nog wat in het oostelijke deel van Zuid Afrika rond te kijken voor we voor 5 weken naar Nederland gaan. We beginnen het gebied al aardig te kennen maar het leven blijft vol verrassingen. Na nog enige tijd bij Ronald te zijn gebleven vertrekken we richting het Waterberg plateau om daar Ton en José te treffen die we in 2008 in Zoetermeer hebben leren kennen. Zij stonden toen op het punt naar Afrika te vertrekken. In de afgelopen jaren hebben zij zuidelijk Afrika bereisd en een huis gebouwd in Leeupoort. Dit plaatsje ligt vlakbij Marakele NP waar we daarna een bezoek gaan brengen. Ton wacht ons op bij de toegangspoort van het vakantiepark en rijdt voor ons uit naar hun huis. Het gedeelte waar ze wonen ligt tussen de bossen op een helling. Het is prachtig groen met een mooi uitzicht over de bergen.  Het huis ligt in een natuurpark waar het nodige wild te vinden is en dat ook nog eens vrij tussen de huizen doorloopt. Erg mooi om vanuit je luie stoel op je veranda een verscheidenheid aan wild te zien voorbij trekken. Wij kunnen die nacht voor hun mooie huis kamperen. Na de koffie krijgen we een rondleiding door hun huis en genieten van de grote open woonruimte met zijn enorme hoogte. Heerlijk koel dus in de zomer! Ze hebben het prachtig ingericht met mooie houten meubels door lokale handwerkers gemaakt. Wat later die middag worden we meegenomen naar vrienden van Ton en José. Bert en Hellen wonen in Johannesburg en hebben hier een vakantiewoning. Bert is van oorsprong Nederlander maar al sinds zijn jonge jaren woonachtig in Zuid Afrika. Vanavond wordt er dus gebraaid en gedronken rond het kampvuur. De dochter van Bert en Hellen, haar man en zoontje zijn ook van de partij. Een gezellige drukte dus. De volgende ochtend zijn ze nog even langsgekomen om naar onze auto te kijken. Rond 11.00 uur vertrekken we dan toch naar Marakele NP. Aan dit park hebben we goede herinneringen en we blijven hier drie dagen. Zittend voor Waggel met een hapje en een drankje zien we het wild op de open vlakte voor ons grazen. De camping is niet afgeschermd door hekken wat de struisvogels de gelegenheid geeft om bij de kampeerders het eten van de borden te pikken. De dag van vertrek maken we nog een rondje door een afgeschermd deel van het park waar olifanten en leeuwen zouden lopen. Als we door de tunnel richting het hek rijden staan daar talloze grote kattensporen die zomaar van een leeuw zouden kunnen zijn. Dit is toch nog echt aan de kant van de camping! Helaas zien we beide dieren niet en we moeten het doen met wat zebra’s en kudu’s.

In twee dagen rijden we daarna via Tzaneen naar het Krugerpark. Vanuit Letaba zakken we af door het park naar het zuiden om daar nog een extra rondje te maken. We doen het rustig aan en rijden niet te veel kilometers per dag omdat Monique zich op de camping bij Marakele heeft verstapt en steeds meer last krijgt van haar, steeds dikker wordende, linkerknie. Toch genieten we weer van het fantastische park met zijn verscheidenheid aan dieren.

Na drie weken Kruger gaat het niet langer met de knie en besluiten we naar de plaats Nelspruit te rijden voor een bezoek aan een ziekenhuis. We zetten Waggel op de camping en worden, door de zeer vriendelijke manager Johan, de volgende dag naar de Eerste Hulp van de Mediclinic gebracht. Dat bleek een lange dag te worden. We worden al snel de behandelruimte ingeroepen en Monique moest tal van vragen beantwoorden. Er werd bloed afgenomen, röntgenfoto’s gemaakt, een echo genomen en een MRI-scan gemaakt. Alles moest direct (contant) afgerekend worden. Met als resultaat dat we ’s avonds, zonder duidelijke oorzaak van de pijn, met krukken, braces en pijnstillers terug zijn op de camping. Het advies: het been hoog leggen en ontzien. Daarmee moesten we het doen. De volgende vijf dagen blijven we op de camping in Nelspruit en langzaam aan wordt het wat beter. De zwelling is wat afgenomen en de pijn zakt, maar verdwijnt niet helemaal.

Om toch nog wat te gaan ondernemen besluiten we naar Swaziland te gaan. Tegen de grens met Mozambique ligt het park Hlane. Hier hoeven we niet te rijden om toch dieren te kunnen kijken. Vanuit Nelspruit volgen we de N4 richting Mozambique om dan vlak voor de grens een weg naar het zuiden in te slaan. Deze grensovergang is duidelijk nog niet aan de beurt geweest voor een renovatie. De formaliteiten worden geregeld in een paar oude, rommelige containers. Vanaf de grens is het nog zo’n 60 km tot aan het park en onderweg zien we dat het oogsttijd is voor het suikerriet. Vrachtwagens rijden af en aan, op de wegen liggen vele stukken suikerriet en de, zwarte rook uitstotende fabrieken, draaien op volle toeren. We boeken eerst twee nachten in het park. Later verlengen we dit nog met één nacht. Het was druk op de camping en het viel niet mee om een plekje te vinden in de buurt van de sanitaire voorzieningen. Blijkbaar is er weer een lang weekend in Zuid Afrika. We proberen de knie van Monique zoveel mogelijk rust te geven en maken slechts een enkele keer een korte wandeling naar de drinkvijver. Hier komt een verscheidenheid aan dieren de dorst lessen en/of een bad nemen. Voor we Swaziland verlaten aan de zuidkant vullen we nog even onze dieseltanks. Het is in Swaziland net iets voordeliger dan in Zuid Afrika en alle beetjes helpen op 600 liter. Zuidelijk van Swaziland, direct aan de grens, ligt in Zuid Afrika het Pongola NP. Hier is een camping die erg populair blijkt te zijn bij Zuid Afrikaanse vissers. Ook hier is het een stuk drukker dan we verwacht hadden en we kregen zelfs een campsite nummer toegewezen. Het bleek dan ook de laatst beschikbare plek voor de eerste nacht. De volgende ochtend begon de uittocht en toen stonden we ineens bijna alleen. Buiten de vakanties en de weekenden is het hier erg rustig. Maar het is hier ook koud in deze tijd van het jaar. Zonder jassen, truien en lange broeken is het niet prettig om buiten te zitten. De douches van de camping zijn niet echt een aanrader. De nogal basic voorzieningen zijn niet uitgerust met een warmwater voorziening. Gelukkig hebben we onze eigen warme douche!

Omdat het nog altijd niet goed gaat met Monique d’r knie besluiten we, na overleg met de dokter in Nelspruit, om terug te rijden. Dit keer niet door maar langs Swaziland. Via Piet Retief, Amsterdam en Badplaas komen we terug in Nelspruit. De dag van aankomst op de camping regelen we een huurauto zodat we makkelijk bij het ziekenhuis kunnen komen. De volgende ochtend melden we ons weer bij de Eerste Hulp. Dezelfde arts die ons eerder hielp was er nu ook en hij organiseerde voor de dag erop een afspraak bij een orthopedisch chirurg. We waren dus al vlot klaar in het ziekenhuis en zijn toen, na wat inkopen in het winkelcentrum, terug naar de camping gegaan. De volgende morgen zijn we ruim voor 08.00 uur bij dokter Schoeman. Een echte Zuid Afrikaner;  een flinke en grove man, een harde stem maar erg vriendelijk. In zijn spreekkamer bekijkt hij de MRI-scan en ziet meteen een scheur in de binnen-meniscus en veel vocht in het gewricht. Monique d’r knie wordt onderzocht en het is snel duidelijk dat er een (kijk)operatie moet gaan plaatsvinden. Het is nu donderdag en komende maandag is er al tijd om dit aan te pakken. De afspraak staat en nu nog het financiële stuk. We moeten het hele ziekenhuis door maar uiteindelijk hebben we drie offertes. Eén met kosten voor de chirurg, één voor de anesthesie en één voor het ziekenhuis zelf. De chirurg geeft aan dat hij geen maanden op zijn geld gaat wachten en verwacht  contant, vooruit, betaald te worden. Met onze verzekering spreken we af dat zij de kosten voor de anesthesie en het ziekenhuis voor hun rekening nemen en dat we zelf de kosten voor de chirurg voorschieten. Uiteindelijk is het maandagochtend en we melden ons om 06.00 uur bij de receptie van het ziekenhuis. Al snel merken we, dat ondanks alle beloftes dat alles geregeld is, er iets niet klopt. We wachten meer dan een uur voor we de front office manager spreken. De toezeggingsbrief van de verzekering blijkt er niet te zijn. Na veel gedoe en diverse telefoontjes blijkt dat de administratie van het ziekenhuis niet op orde is. Met 1,5 uur vertraging komen we aan op de afdeling waar patiënten worden voorbereid op een operatie. Monique gaat van de rolstoel in een bed en krijgt een “theaterpak” aan. Grinnikend vernemen we dat een operatiekamer hier “theaterzaal” wordt genoemd en de kleding is dus “theaterkleding”. We hopen maar dat het geen klucht wordt! Uiteindelijk wordt Monique pas om 11.15 uur opgehaald. Na 1,5 uur komt ze, lijkbleek en met een van pijn vertrokken gezicht, uit de operatiekamer terug. Diezelfde middag mag ze nog naar huis. Nog helemaal duf van de morfine en de narcose en met een zak vol pillen voor de komende tijd onder de arm.

Twee dagen later gaan we voor een controlebezoek bij dokter Schoeman langs. Hij is tevreden met het herstel en hoe de wondjes eruit zien. Het verband mag eraf. Hij laat ons foto’s zien, gemaakt met een camera in Monique d’r knie, van zowel voor als na de operatie. De scheur in de meniscus is gerepareerd en er is alleen nog een rode vlek op het gewricht te zien. Dit zou een irritatie of ontsteking kunnen zijn. Maar met wat medicijnen is dit op te lossen. Met een forse handdruk en een “tot over twee maanden” nemen we afscheid. De dag erop leveren we de huurauto in. Vrijdag de 13e vertrekken we voor verder herstel richting Pretoria. Omdat het ons beter leek, bezoeken we hier nog een fysiotherapeut . Met wat oefeningen moet dit goed gaan komen voor onze onderbreking in Nederland. Maar dat viel nogal tegen…..