Kameroen

23 augustus 2013 t/m 7 september 2013

Een riviertje is de natuurlijke grens tussen Nigeria en Kameroen. Als we de smalle brug over de rivier gepasseerd zijn worden al onze gegevens genoteerd maar een stempel krijgen we niet. Dit is pas in het plaatsje Ekok. Na het hek loopt een onverhard pad door de jungle. En nog voor we in Ekok zijn hebben de 4x4 al nodig…Een uitwijkmanoeuvre voor een lokale taxi brengt ons wat te ver naar de rand van dit pad en we beginnen weg te zakken. Gelukkig was het inschakelen van de 4x4 voldoende om ons uit de problemen te houden. Ekok-Mamfé is een bij overlandreizigers bekende en gevreesde route. Zeker in het regenseizoen is deze “weg” onbegaanbaar omdat het verandert in één grote modderpoel met diepe sleuven en gaten. In Ekok zijn de formaliteiten snel achter de rug maar al snel is daar de eerste hobbel die genomen moet worden. Op een Y-splitsing moeten we kiezen tussen een modderig steil pad en een wat begaanbaarder modderpad. Dus gaan we voor het laatste. Beide komen op dezelfde “weg” uit. De best begaanbare route gaat over privéterrein en al snel wordt de weg versperd door een geïmproviseerde slagboom. Er moet natuurlijk betaald worden. Het gezeur begint al snel. Als we aangeven geen geld te hebben en voor de andere route te willen gaan bieden we ze 3 petten aan. Men gaat ermee akkoord en laten ons door. Enkele kilometers verderop zien we een mooi en rustig plekje een stuk van de weg af. Hier installeren we ons voor de nacht om morgen fris aan de route te kunnen beginnen. Vanaf 20.00 uur begint het te regenen. Niet een normaal buitje maar urenlange stortregens en onweersbuien. Als we de volgende ochtend willen vertrekken, regent het nog steeds. Dat is balen. Het toch al niet beste pad zal er zeker niet beter van geworden zijn. We wachten nog heel even en besluiten het dan toch te gaan proberen. Maar al na 300 meter is het over…. Een andere vrachtauto is gisteren gestrand op een onpasseerbaar punt. Een as is gebroken en er moet een monteur komen. We rijden terug naar ons plekje en parkeren de auto maar weer. Een paar andere vrachtauto’s komen en kunnen ook niet verder. Om 14.00 uur is de auto gerepareerd en ploegde hij zich door de modder die voor hem lag. Gelukkig is het nu droog en kunnen we op pad. We rijden samen met twee vrachtauto’s een stuk van de route. Onderweg hebben we een personenauto uit de modder getrokken, de andere vrachtwagens geholpen toen ze vastzaten, modderige hellingen beklommen, geglibberd en gegleden en is de modder ons om de oren gevlogen; maar gelukkig niet vastgezeten en alles heel gehouden!

Als we ’s avonds om 19.00 uur Waggel op een rustig plekje parkeren hebben we vandaag 29 kilometer afgelegd. Totaal versleten spoelen we de modder van ons af, maken wat te eten en gaan vroeg naar bed. ’s Nachts blijft het gelukkig droog en de volgende dag gaan we het laatste stuk naar Mamfé overbruggen. Dit keer alleen want de anderen zijn doorgereden. We rijden over bruggetjes waar we maar net oppassen en waar de relingen vanaf gebroken zijn. We passeren op diverse plekken de nieuwe route naar de grens. Een breed geel litteken loopt door de beboste heuvels waar onder leiding van Chinezen een nieuwe weg wordt aangelegd. Er wordt hard gewerkt en de weg schijnt in december klaar te moeten zijn (welk jaar wordt niet aangegeven!).

Op zo’n 20 kilometer voor Mamfé belanden we ineens op de nieuwe weg. Een gladde nieuwe asfaltstrook ligt voor ons. We rijden door tot Bamenda en kamperen bij het Presbytarian Guesthouse. Het is ons opgevallen dat in Kameroen de huizen er een stuk verzorgder uitzien en dat de straten schoner zijn. Bij de politiecontroles gaat alles correct en ze zeuren niet om cadeaus of geld, zoals in Nigeria. Wel vinden we de mensen in Nigeria een stuk gastvrijer. Bij het guesthouse gaat het ook niet heel makkelijk. Het is duur, de mensen onaardig en voor water moet extra betaald worden. In Bamenda doen we wat inkopen en regelen een telefoonkaart. Na een paar dagen Bamenda gaan we wat meer richting het noordoosten. Hier ligt een ringweg door de bergen waar we een stuk van willen rijden. Het is een mooie route met smalle en kronkelige weggetjes maar het is er erg druk en er zijn overal dorpjes. Je hebt alle aandacht voor de weg nodig en lekker genieten van de omgeving is er dan nauwelijks bij. Jammer! Bij de plaats Jakiri slaan we af richting het zuiden om via een onverharde weg bij Foumban uit te komen. Ook hier weer helaas! Een brug is weggespoeld en de noodbrug kan maar een gewicht tot 3 ton aan. Dus weer 40 kilometer terug en in de plaats Bamessi nemen we een andere onverharde weg richting het zuiden.

Zonder regen is de weg prima te rijden maar tijdens een stortbui verandert de weg in een ijsbaan. We glibberen de helling af en parkeren direct de auto. We wachten tot de ergste regen voorbij is en gaan dan op zoek naar een plekje voor de nacht. Ook deze zijn lastig te vinden door de diepe sleuven aan beide kanten van de weg. Uiteindelijk, net voor het donker wordt, vinden we een plek direct naast de weg. We doen het er maar mee. De volgende dag rijden we via Matapit naar Foumbam. Hier begint de asfaltweg weer en we gaan dan zuidwestelijk via Bafoussam richting Douala. Bij Loum kamperen we naast een enorme bananenplantage. De plaats Limbe, onderaan de voet van Mount Cameroon, is onze volgende stop. Het Seme Beach Hotel ligt aan de Atlantische Oceaan en op de parkeerplaats mogen we staan. Ook hier is het regenachtig en Mount Cameroon (4.095 meter hoog) hebben we dan ook niet gezien. De vulkaan was constant in wolken gehuld. Na een paar dagen regen laten we de kust achter ons en rijden naar Yaoundé. Volgens de kaart een dubbelbaans snelweg maar dat is blijkbaar een toekomstdroom! Ondertussen worden we het spuugzat om telkens te worden gestopt en er uit te worden gepikt bij de talloze politiecontroles. De opstelling van de politieagenten irriteert ons nogal. De mannen zijn nors en bevelen ons en hebben geen idee waar ze naar kijken als ze onze autopapieren bekijken. Sommige zeggen zelfs dat de papieren verlopen zijn en andere vragen om de rest. Het gezeur kost veel tijd en energie en is niet prettig. Ook in Yaoundé overnachten we bij een Presbytarian Guesthouse. Ook hier is het duur, is er geen water en stroom en is de verantwoordelijke onaardig. Wel regelen we het visum voor Republiek Kongo. We moeten er twee dagen op wachten en doen ondertussen wat inkopen.

Ook vieren we Sjors zijn 50ste verjaardag. We hebben een Franse bakkerij gevonden in de buurt dus is er die dag koffie met gebak! Voor we richting het zuiden, naar Ebolowa, vertrekken parkeren we de auto nog even voor de Mahima supermarkt. De weg de stad uit was weer een chaos. Op elk kruispunt stonden meerdere politieagenten de boel in goede banen te leiden. Vooral de talloze taxi’s, links en rechts inhalend, wurmen zich door het verkeer en blokkeren de wegen. Het koste ons de nodige zweetdruppels en na drie kwartier laten we gelukkig de stad achter ons. Ook de route naar Ebolowa gaat door heuvelachtig, bebost gebied. In Ebolowa staan we bij hotel Le Ranch. Na nog een dag regen is het tijd om Kameroen achter ons te laten. We wisten dat hier de regentijd begonnen was, maar toch heeft het voor ons een stempel gedrukt op dit land. Je kunt weinig ondernemen als het regent en de onverharde wegen worden onbegaanbaar. Jammer van zo’n mooi land!

Gereden route Kameroen, 23 augustus t/m 7 september 2013 (1.306 kilometer)