AR; Esperanza t/m Baja Caracoles

11-01-2024 t/m 28-01-2024

Het dorp Esperanza is eigenlijk een tankstation met wat huizen er omheen. Het is een doorgangsplaats voor reizigers van of naar Torres del Paine. Veel is er niet te doen. Maar voor het avondeten maken we graag gebruik van de foodtruck op de truckparking waar we overnachten. Na het koude en winderige Chili is het hier aangenaam en warmer. Een goed begin dus. De weg naar El Calafate is niet heel opwindend, om niet te zeggen wat saai. Zoals elke plaats is ook El Calafate flink gegroeid en is de aanblik van het centrum veranderd. Maar vooral omdat de bomen nu zoveel groter zijn geworden. Veel is ook hetzelfde gebleven. We herkennen de diverse winkeltjes en horeca gelegenheden, met de uit boomstammen opgetrokken geveltjes. Zelfs de toeristeninformatie zit nog op dezelfde plek, in hetzelfde gebouw. We zijn langsgegaan bij diverse aanbieders van boottours over het Lago Argentina. Er zijn verschillende boot maatschappijen die ieder een andere tour aanbieden. Qua kosten scheelt het niet veel. Dus zijn we voor de rederij gegaan die alle gletsjers langsgaat. Maar voor we die tocht maken, rijden we alvast naar Punta Bandera. Dit is de havenplaats voor de tochten over het meer en ligt tegen het NP Los Glaciares aan. De dag voor de boottocht is het weer nogal wisselvallig. Dat houdt ons niet tegen om de dag door te brengen bij misschien wel de beroemdste gletsjer van Patagonië. De Perito Moreno gletsjer is indrukwekkend en je kunt ‘m bijna aanraken. Via verhoogde looppaden langs de oever van het meer, is de gletsjer van diverse kanten te zien. De ijsmassa is enorm, de vormen zijn grillig en de helderblauwe kleur van het ijs steekt mooi af tegen de zwarte bergen en het frisgroene gletsjerwater. We blijven de hele dag in het park om tussen de regenbuien door, te genieten van de zonnige momenten. Het is winderig en koud.

De dag erop melden we ons om 08.30 uur bij de haven. Een half uur later vertrekt de catamaran. Het is een vrijwel wolkeloze dag met weinig wind. De 5 gletsjers die we aandoen liggen dus mooi in het zonnetje. In de comfortabele boot zitten we pal vooraan met geweldig uitzicht. De tour gaat over een deel van Lago Argentina en de zijarmen, richting de gletsjers. Een tocht van flink wat kilometers, langs steile bergwanden, die aan fjorden doen denken. Zo af en toe zien we condors vliegen. De eerste gletsjer die we bezoeken is de Spegazzini gletsjer. De grillige blauwe gletsjer is bijna twee keer zo breed als de Perito Moreno en eindigt ook in het meer. De twee kleinere gletsjers, die ook in deze arm van het meer te zien zijn, eindigen hoog op de zwarte rotsen en voeden het meer met watervallen van smeltwater. Dit zijn de Hein- en de Seco gletsjer. Wat verderop kunnen we even onze benen strekken op een voormalig estancia-terrein. Dan varen we richting de Uppsala gletsjer. De grootste van allemaal maar we kunnen niet heel dicht in de buurt komen. De omgeving is te instabiel. In deze arm van het meer liggen erg indrukwekkende ijsbergen. Hoog boven de catamaran toornen ze uit en dan te beseffen dat het grootste deel zich onder water bevindt! Als laatste gaan we nog naar de Perito Moreno gletsjer waar we gisteren vanaf het land van konden genieten. Als je er zo langs vaart is de wand van ijs bijna beangstigend. Vooral als er ineens, met een gigantisch gerommel, een stuk ijs van 150 m2 afbreekt als we er langs varen! De route was meer dan 200 km en we waren pas na 17.00 uur terug in de haven. Wat een geweldige dag!!

Als we de volgende dag terug richting El Calafate willen gaan, zien we dat de lekkage van de linker voornaaf wat is verergerd. Tijd dus om er wat aan te laten doen. In een kleine garage zien ze wel mogelijkheden en we maken een afspraak voor over een paar dagen. Geduld dus! Ondertussen vermaken we ons in de stad met wat wandelen en wat onderhoud. Als we ons vrijdagochtend melden bij de garage, begint men gelijk met het demonteren. Echt ingericht voor vrachtwagens zijn ze niet, maar ze zijn er duidelijk niet onbekend mee. Als alles uit elkaar ligt blijkt een oliekeerring en een bus versleten te zijn. Dit is hier natuurlijk niet verkrijgbaar maar met een beetje creativiteit wordt de lekkage verholpen. Sneller dan gedacht zit alles weer in elkaar. Het is dan wel al 22 uur geweest al we de garage verlaten. In een paar kortere etappes rijden we richting El Chalten en houden de gerepareerde naaf goed in de gaten. Maar alles lijkt het goed te houden. In El Chalten parkeren we tegenover het terrein van het toeristencentrum, pal voor het dorp. We lopen het dorp in voor wat boodschappen en herkennen vrijwel niks meer. Het dorp heeft een flinke metamorfose ondergaan en is flink gegroeid. We maken een paar wandelingen in de omgeving maar ook hier is de wind een spelbreker. Na een paar dagen vertrekken we weer voor een bezoek aan het NP Perito Moreno. Dit afgelegen park zou wat minder bezocht zijn. Heel rustig is het er niet als we bij Lago Belgrano aankomen. We zijn blij dat we geen auto’s zijn tegengekomen op de super smalle paadjes in het park. De wind is zo krachtig dat een wandeling meer overleven dan leuk is, en we hopen dat we wat meer uit de wind staan op een volgende plek dat wat meer in een dal ligt. De volgende dag rijden we naar Valle del Rio Lacteo. Ook dit is een route over zeer smalle paden, veel losse stenen en krappe bruggetjes. We maken hier een wandeling en rijden de volgende dag door naar Lago Burmeister. Een prachtige plek aan een blauw meer tussen de bergen, maar we zijn de wind helemaal zat en we verlaten het park.

We rijden naar Baja Caracoles om er te overnachten en nemen dan een prachtige weg richting de grens met Chili. We draaien ruta 103 op. Een gravelweg door het NP Patagonië. Het is een genot om hier te rijden, bergen, meren, gaucho’s, guanaco’s en heerlijk weer. Uiteindelijk komt deze weg uit op ruta 41 die naar de Paso Roballos loopt. Hier worden de grensformaliteiten nog met pen en papier afgehandeld en in een groot boek geschreven. Hier houden we van!!