Namibië deel II

19 december 2013 t/m 23 januari 2014

We verlaten Windhoek om via Okahandja richting Spitzkoppe te gaan. Bij Usakos draaien we de gravelweg op die doorloopt tot aan Henties Baai, aan de kust. Via een slecht pad komen we aan de achterkant van het Spitzkoppe gebergte. In een rivierbedding overnachten we. Als we de volgende dag verder gaan zien we overal kampeerplekken. Bij Spitzkoppe is blijkbaar een camping en daar rijden we nu dwars doorheen! We rijden verder naar het noorden, richting Brandberg. Op dit stuk zijn we slechts twee andere auto’s tegengekomen. Het gebied bij Brandberg is een droog gebied en de zon brandt onbarmhartig, maar mooi is het wel. Het dorre gras en de bladloze struiken lijken tevergeefs op regen te wachten. Het gebied is bergachtig en de weg nogal hobbelig. Bij Brandberg vinden we een plek die duidelijk vaker gebruikt wordt door kampeerders. Her en der zijn restanten van (kamp)vuurtjes te zien. We staan naast een grote rots met uitzicht op de Brandberg. Deze berg is de hoogste van Namibië en is 2573 meter hoog. ’s Morgens vervolgen we onze route richting het zuiden. We willen naar de kust en hebben twee verschillende mogelijkheden. We kunnen de gravelweg volgen of we kunnen via een niet op de kaart staande route, dwars door de Messum krater rijden. De eerste route is minder aantrekkelijk omdat we weten dat de weg erg slecht is. Maar van de tweede route weten we eigenlijk niks! Na overleg besluiten we voor de tweede route te gaan. Ook van deze route waren stukken niet best, maar nog altijd beter dan de andere route. Het is een fantastische route tussen de rotsen door en door het zand. We doorkruisen de grote krater en we rijden langs mooie rotswanden. Begroeiing is erg weinig, dieren zie je al helemaal niet. De meest voorkomende plant is hier de welwitschia. Vlak voor we bij de hoofdroute uitkomen stoppen we voor de lunch. De mooie route zit er op en direct als we de hoofdweg op draaien begint het gestuiter weer. We hebben een goede keus gemaakt! Bij Mile 108 bereiken we de kust. Van een dorp is zelfs geen sprake want er is alleen een (dure) camping zonder faciliteiten en een landingsbaan voor kleine vliegtuigen. De kustweg is gemaakt van zout is is net zo glad als asfalt. Erg comfortabel dus! Bij Bocock’s Bay overnachten we op het strand. Het waait hier stevig en de temperatuur ligt een stuk lager dan we de laatste tijd gewend waren. Over de kustweg rijden Zuid-Afrikanen en rijke Namibiërs met hun pick-ups (hier “bakkies” genoemd) volgeladen met eten en koelboxen. Ze rijden van de ene visplek naar de andere. De gigantische vishengels worden niet opgeborgen maar staan in houders op de voorbumper naar de hemel te wijzen. De volgende ochtend bezoeken we de kolonie Kaapse pelsrobben in Cape Cross. Hier leven tussen de 60.000 en 100.000 dieren. De stank en het lawaai komen je van veraf al tegemoet. De stank is van hun uitwerpselen en van de dode jongen. Men heeft hier een houten vlonder gemaakt zodat je vlak langs de dieren op kunt lopen. Zo ver je kan kijken zie je de robben; van heel klein tot heel groot.

Na een paar uur gaan we weer door, verder naar het zuiden. Onderweg vragen we bij twee campings naar de prijs, maar deze zijn zo absurd hoog dat we besluiten Waggel wederom op het strand te parkeren voor de nacht. De volgende ochtend wordt al vroeg op de deur geklopt. Er staan drie mannen voor de deur van het MET (Ministerie Environment & Toerisme). We mogen hier niet (wild)kamperen en krijgen een boete van 500 Namibische Dollar (zo’n € 38). Na een zinloze discussie krijgen we een papier waar we bij het politiebureau, binnen een maand, de betaling kunnen doen.  We zien het wel! De kerstdagen willen we doorbrengen in Swakopmund. Ondanks het feit dat het hoogseizoen is hier, vinden we een betaalbare camping die nog plaats heeft. Het is een grote camping aan zee. We krijgen een plaats toegewezen waar makkelijk nog drie van ons formaat auto’s op zouden kunnen staan! Met de fiets gaan we de stad in en alles ziet er hier perfect uit. Het lijkt allemaal wel net in de verf gezet en dat alles in vrolijke pastelkleuren. In het centrum is het gezellig druk op de terrasjes,in de winkeltjes en restaurants. Na wat inkopen gedaan te hebben gaan we terug naar de camping. Hier spannen we een zeil tussen de wielen en zetten sinds lange tijd de luifel weer eens op. Zo hebben we een comfortabel en beschut plekje tegen de frisse zeewind. We blijven de kerstdagen in Swakopmund tussen de Zuid-Afrikaanse families. Na de kerst rijden we door naar Walvisbaai. Een wat minder levendig stadje dan Swakopmund. Walvisbaai heeft een haven en er is veel industrie. Hier halen we een vergunning om door het Nationaal Park Namib Naukluft te mogen rijden. Nu nog even 600 liter tanken en dan zoeken we de rust en de ruimte van de natuur weer op.  We volgen een gravelweg door een vlak grauw landschap met op enige afstand de oranje/gele duinen waar we parallel aan rijden. Geen bord of hek dat aangeeft dat je in een Nationaal Park rijdt! Voor de duinenrij staan lage groene boompjes. Bij Homeb  slaat de weg ineens af richting de gele duinen en kronkelt hier tussendoor. Een schitterend stuk en de campsite ligt hier vlakbij. Het is een “unmanned campsite”. Er staan wat houten huisjes maar verder zien we niemand. Heerlijk rustig hier! De volgende overnachting ligt ook weer in dit park. De route er naar toe is wat eentonig door een eindeloos dorre grasvlakte. Gelukkig zien we toch nog wat oryxen en een secretarisvogel. Bij de rots Mirabib zijn verschillende kampeerplekken gemaakt. De overhangende rotsen geven wat schaduw. Het is hier erg warm en veel meer dan wat genieten van het uitzicht en wat lezen in de schaduw is er dan ook niet bij. De volgende stop is Solitaire. Een kleine plaats die zijn naam stevig in de reisboeken heeft gezet. Het is niet meer dan een benzinestation met een winkel, een bar en een lodge/camping en natuurlijk de bakkerij met de beroemdste appeltaart van Namibië. Geen toerist rijdt voorbij zonder te stoppen voor de appeltaart. Voor de lodge staan enkele autowrakken ter decoratie en alles ziet er goed uit en is mooi onderhouden. Het laatste hoogtepunt van dit jaar valt te eer aan Sossusvlei. Op Oudejaarsdag brengen we een bezoek aan de hoogste duinen van Afrika. Vanaf de plaats Sesriem loopt er een asfaltweg 60 kilometer tussen de duinen door. In Sossusvlei aangekomen houdt de weg op bij een parkeerterrein waar safari-jeeps staan te wachten om mensen mee te nemen voor een rondje door het zand en tussen de duinen door. Alleen 4x4 auto’s mogen dit stuk rijden. Wij gaan ook zelf rijden ondanks dat een bord aangeeft dat het niet is toegestaan voor vrachtauto’s.  We zijn immers een camper! Het zand is erg mul en het is nodig flink wat lucht uit de banden te laten. Het is er erg mooi en de duinen zijn imposant. Misschien zijn we ondertussen wat verwend, maar de echte zandwoestijn in Mauretanië vonden we toch wat specialer! Via Beta en Aus rijden we naar de kustplaats Lüderitz. Het centrum van de diamant industrie in vervlogen tijden. Nu liggen er voornamelijk vissersbootjes in de haven. Diamanten worden momenteel  van de bodem van de oceaan gehaald met speciaal gebouwde schepen. Het gebied rond Lüderitz is nog altijd niet toegankelijk omdat er nog steeds diamanten gevonden kunnen worden. De plaats zelf is niet erg aantrekkelijk en we zijn er dan ook niet echt lang gebleven. Vlak voor Aus is een drinkplaats voor wilde paarden gemaakt. Voor ons een mooie lunchplek zodat we ook deze dieren kunnen zien. Gelukkig laat één paard zich even zien, maar we vragen ons nog steeds af hoe je het verschil kunt zien tussen een tam en een wild paard? Het zuidelijkste punt dat we in Namibië aandoen is de weg langs de Oranjerivier.De Oranjerivier is de natuurlijke grens tussen Namibië en Zuid-Afrika. Een mooie weg door het Aïs Aïs/Richtersveld Nationaal Park. We zien klifspringers, klipdassies, dik-diks en oryxen. Met een buitentemperatuur van 45 graden laten we de heetwaterbronnen voor wat ze zijn en we rijden door naar Fish River Canyon. We installeren ons op de camping bij Hobas. Het is een eenvoudige camping vlakbij de canyon. Het entreeticket voor Fish River Canyon is 24 uur geldig en daarom bezoeken we ’s middags meteen de canyon. Er wordt beweerd dat deze canyon de op één na grootste ter wereld is (Grand Canyon in Amerika staat op nummer 1).De canyon is uitgesleten door de Fish rivier. Een nu vrijwel droge rivier maar dat moet in het verleden anders geweest zijn. De kloof die de rivier heeft uitgesleten is enorm en deze zigzagt door het landschap. De canyon is wat ons betreft echt een hoogtepunt! Voor we de volgende dag  verder gaan bekijken we de canyon nog even met het ochtendlicht. Als we richting de uitgang rijden zien we nog zebra’s en kudu’s lopen.

De laatste stad die we in Namibië aandoen is Keetmanshoop. Hier staan we o.a. bij de Quivertreeforest, een camping op een schapenboerderij. Op het terrein is een bos met kokerbomen dat wordt gezien  als een nationaal monument is. Kokerbomen zijn geen echte bomen maar horen bij de aloë-vera plantensoort. De bomen kunnen tot 9 meter hoog worden en de oudste bomen in dit bos zijn tussen de 200 en 300 jaar oud. Een andere attractie van de Quivertree campsite zijn de hier levende jachtluipaarden.  De eigenaar heeft 5 jachtluipaarden opgevangen en één ervan is zo tam dat ze geaaid kunnen worden. Om 17.00 uur krijgen ze eten en als gast kun je daarbij zijn. De oudste dame krijgt het eerst te eten. Het grote, slanke katachtige dier is 13 jaar en als ze is uitgegeten mogen we ze aaien. Verderop zijn er nog twee jongere jachtluipaarden. Ze blazen en grommen en lijken aan te vallen, maar gelukkig als ze hun stuk vlees krijgen, kalmeren ze. Je kan bij ze in hun kooi maar aanraken is er niet bij! De nog aanwezige 2 andere jachtluipaarden zijn schuwer. Ze laten zich niet zien en worden elders gevoerd.

Ook brengen we nog een bezoek aan de “Giants playground”. We maken een wandeling langs de grote, lukraak op elkaar gestapelde, rotsblokken. Vanuit Keetmanshoop vertrekken we naar het oosten om Zuid Afrika via Mata Mata (en het Kgalagadi NP) binnen te gaan! Van Namibië hebben we echt genoten! We hebben het noord-oostelijke gedeelte nog niet bezocht hebben en zullen dus zeker terugkomen!

Gereden route Namibië, 1 november 2013 t/m 23 januari 2014 (6.583 kilometer)