Turkije deel IV

31-05-2022 t/m 29-06-2022

Eénmaal terug in Turkije zetten we direct koers naar het zuiden. Het voelt goed om weer in dit vriendelijke en gastvrije land terug te zijn. Via Artvin rijden we richting Erzurum door een prachtig kaal berglandschap. We volgen de Chorochi rivier die op diverse plaatsen is ingedamd waardoor flinke meren zijn ontstaan. De weg erlangs is nieuw en gaat door tientallen tunnels. In Erzurum parkeren we in een doodlopende straat, naast een park. Van hieruit loop je zo naar het centrum. Een modern centrum met veel bedrijvigheid en drukte. Ook zijn er enkele historische gebouwen te vinden zoals een kasteel en een oude moskee die veel gelijkenis vertoond met zijn Iraanse broertjes. Zo heeft hij twee minaretten op de toegangspoort en Iraans blauwe tegelaccenten als decoratie. In de stad is het gezellig druk en de terrassen, bars en restaurants zijn goed gevuld. Ook in de diverse parken zie je veel gezinnen die aan het picknicken zijn. Na het verlaten van Erzurum rijden we over een groen, golvende hoogvlakte richting Diyarbakir. Dit deel bleek bergachtiger te zijn dat de kaart liet zien. We komen een paar keer tot boven de 2.400 meter. We komen steeds verder in Turks Koerdistan. Na de plaats Bingöl beginnen de militaire checkpoints. Met prefab betonnen elementen, zandzakken en pantservoertuigen worden op doorgaande wegen, flessenhalzen gemaakt waar elk voertuig stapvoets aan voorbij moet. Militairen in volle uitrusting en met automatische wapens controleren iedereen. In Diyarbakir parkeren we op een ruime parkeerplaats naast een park met uitzicht op de stadsmuur. We zijn afgedaald van 2.000 meter in Erzurum naar 600 meter hier in Diyarbakir. En dat betekent ook een stuk hogere temperaturen. Van 20-25 graden naar ongeveer 40-45 graden. Even acclimatiseren dus. De oude stadsmuur is nog vrijwel helemaal compleet. Wel kan het een renovatie gebruiken. Door het ontbrekende stuk aan de zuidkant, loopt de enige weg het centrum in. Binnen de stadsmuren is, door de eeuwen heen, veel vervangen. Maar er is toch ook het een en ander bewaard gebleven. Zo is de karavanserai nu in gebruik als hotel en in het verderop gelegen Hasan Passar Hani kun je ontbijten in deze voormalige herberg. Allemaal erg sfeervol. Natuurlijk ontbreken ook de diverse moskeeën en kerken niet. Als onderdeel van de vestingmuur is er ook een fort die uitkijkt over de Tigris. Helaas is daar niet veel meer van over. Wij hebben flink lopen zweten tijdens onze wandelingen door de stad. Ondanks dat de zomer nog moet beginnen loopt de temperatuur nu al de 45 graden voorbij. En dat is uitzonderlijk volgens de bewoners.

Onderweg naar Midyat besluiten we om ook een dagje door te brengen in Hasenkeyf. Dit dorp is herbouwd omdat het oude dorp nu verdwenen is in het naastgelegen stuwmeer. Enkele oude gebouwen of delen ervan, zijn afgebroken en herbouwd op hoger gelegen gebied. Het is nog lang niet af en nu ziet het er wat beton-achtig en steriel uit. Aan de overkant van het meer zijn wat grotwoningen te bezichtigen. Dit kan echter alleen met een boottour. Vanaf Hasankeyf is het nog 55 km door tot Midyat. Hier dwalen we wat door het oude centrum met zijn vele mooi, gedecoreerde zandstenen gebouwen. Er zijn leuke pleintjes en gezellige winkelstraten. Overnachten doen we een stuk buiten de stad bij een klooster. Het Mor Gabriël klooster is het oudste nog in gebruik zijnde klooster ter wereld. De bouw is al begonnen ongeveer 300 jaar na Christus en heeft sindsdien al heel wat meegemaakt. Onder andere een vernietiging door de Mongolen. Verder naar het westen brengen we een bezoek aan Mardin. Een stad die gebouwd is tegen de helling van een berg. We parkeren onderaan de berg aan de zuidkant. Van daaruit is het ontelbare trappen op en steegjes door om boven in de stad te komen. Weer een stad met een totaal andere sfeer en bouwstijl. Onderin de stad zijn het de kleine, povere woningen waar zelfs het vee in huis wordt ondergebracht. En dat ruik je! Verder bovenin de stad worden de huizen fraaier en groter. Bijna bovenaan is de bazaar en zijn de winkelstraten. Daar boven staan de overheidsgebouwen en bovenop de berg staat het kasteel. Sanliurfa is de volgende historische plaats die we aandoen. Midden in het centrum staat het museum en op de enorme parkeerplaats is het prima overnachten. Van hieruit loop je zo de enorme bazaar in. De stad heeft een rijke historie en is vooral bekend als de geboorteplaats van Abraham. De grot waar hij in zou zijn geboren is onderdeel van een moskee complex. Op de berg achter de stad staat het kasteel van de koning die op Nemruth Dagi zijn laatste rustplaats heeft. We spelen al een tijd met de gedachten om onze bankkussen op te laten frissen. Dus leek het ons leuk om een Turks stofje daarvoor uit te kiezen. Maar deze moest nog wel gevonden worden! Na wat rondvragen vinden we de “juiste” wijk in de bazaar en er zitten ook naaiateliers. Even een stofje uitzoeken is altijd lastig. We twijfelen wat. Dus zijn we de bankkussens gaan halen en daarna hebben we de keuze definitief gemaakt. Het wordt een fleurig bankje! Klaar in twee dagen. Helemaal leuk maar het was wel een gesjouw! Terwijl we wachten op de kussens bezoeken we het archeologisch museum dat gevuld is met historische vondsten uit de buurt. Ook brengen we een bezoek aan het ernaast gelegen mozaïek museum. De volgende dag halen we de kussens weer op. Ze zien er prima uit!

Even buiten de stad vinden we, na wat rondvragen, een bedrijf die van plaatstaal beschermingen maakt voor onze ramen en het dakluik. Dit met het oog op de toekomstige verscheping. Zo hebben we leuke herinneringen aan deze regio. Ondanks de taalbarrière komen we er met behulp van de welwillende Turken, liters thee en Google translate, altijd wel uit. Het Koerdische stuk van Turkije is ons, ondanks de warmte, heel goed bevallen. Via Gaziantep rijden we naar Mersin waar we de Middellandse Zee bereiken. Maar ook hier koelt het niet af. We besluiten naar het noorden te gaan. In drie dagen tijd rijden we via Ankara naar Istanbul op weg naar het volgende avontuur. Via een carrosseriebouwer in Mersin zijn we in contact gekomen met een bedrijf die gespecialiseerd is in poly-urethaan coatings. En daar hebben we mee afgesproken. Het bedrijf blijkt in een drukke wijk van Istanbul te zitten. Na wat uitleg over het door hun gebruikte product en het overeenkomen van de prijs, kan de klus beginnen. Het lakwerk van de woonunit is helemaal gebarsten en gaat hier een stevige zon- en schokbestendige laag krijgen. In de week dat we bij ze te gast zijn is de woonunit kaal geschuurd en voorzien van 3 beschermende lagen. De eigenaren Emre en Aliṣan, hebben ons verschillende keren meegenomen naar restaurants met heerlijke specialiteiten uit verschillende Turkse regio’s. De ontstane vriendschap en de ongekende gastvrijheid maakt het moeilijk om afscheid te nemen. Waggel staat er weer erg mooi bij maar het is tijd om door te gaan.

Vanuit oost-Istanbul rijden we met een grote boog om het drukke centrum heen en komen zo weer in het Europese deel van Turkije. Daarna rijden we rustig verder naar het noorden om de grens met Bulgarije over te steken.     

Gereden route Turkije, 2.896 kilometer