Armenië deel II

12-05-2022 t/m 24-05-2022

Midden in de nacht worden we verwelkomt door Sandra. Vanaf vliegveld Yerevan brengt ze ons naar haar B&B/camping 3G’s waar Waggel de winter logeerde. Maar voor we Waggel mogen begroeten knijpen we nog enkele uren de ogen toe in één van Sandra’s luxe B&B kamers. Uitgerust slepen we onze tassen naar Waggel die er net zo fris bijstaat als we ‘m achtergelaten hebben. We maken de boel op orde en testen alle systemen. Hij is prima de winter doorgekomen. Vanuit Goght bezoeken we het Geghard klooster dat 5 kilometer verderop in de bergen ligt. Nog wat boodschappen gedaan en dan is het na enkele dagen in luxe kamperen, tijd om te vertrekken. Aangezien de toestand in de wereld nogal veranderd is door de oorlog in de Oekraïne, hebben we besloten om de reis naar Mongolië af te breken en Waggel terug te rijden naar Nederland. Het voelt niet goed, er zijn nog te veel essentiële landen gesloten vanwege Covid en er zijn te veel onzekerheden in Centraal Azië.

Via Yerevan rijden we naar Artashat waar we in het centrum overnachten. We rijden weinig kilometers per dag omdat het vermoeiend rijden is. Dat ligt niet aan het verkeer maar aan de conditie van de weg. De wegen zijn extreem hobbelig en hier moeten we weer even aan wennen. Vanuit Artashat rijden we naar het Khor Virap klooster. Het ligt op een heuvel en ziet eruit als een klein kasteel met vrij uitzicht op de Ararat berg die ooit bij Armenië hoorde maar tegenwoordig in Turkije ligt. Het klooster is mooi gerenoveerd en is nu een toeristische attractie. We volgen onze weg richting het zuiden en het wordt steeds bergachtiger. We komen in de buurt van een door Azerbeidzjan gecontroleerd gebied tussen Armenië en Turkije. Steeds vaker zien we militaire voertuigen. Niet echt geruststellend. Op de bergtoppen staan her en der radarstations. Er broeit hier duidelijk nog altijd wat. De hoofd bezienswaardigheden van dit land zijn voornamelijk de bergen en wat kloosters die op schilderachtige locaties gebouwd zijn. Nadat we vanmorgen gewekt zijn door het gemekker van honderden schapen bij Hell’s canyon, vertrekken we om het Noravank klooster te bezoeken. Aan het eind van een 8 kilometer lange, smalle en diepe kloof is het klooster hoog op een plateau, tegen de bergwand gebouwd. Een mooi klooster maar vooral de locatie maakt het een bezoek waard. Nog verder zuidelijk komen we dan in een strook van Armenië die ingeklemd ligt tussen het door Azerbeidzjan gecontroleerde gebied en Nagorno Karabakh. Steeds meer militaire voertuigen komen we tegen en dit blijken voornamelijk Russische troepen te zijn. We zien ook een groot Russisch kamp met helikopters die regelmatig patrouilleren in de omgeving. Met de Oekraïne in ons achterhoofd geeft dit ons niet echt een geruststellend gevoel. Onze zuidelijkste bestemming in Armenië is het Tatev klooster. Ook weer op een oogstrelende locatie en onder andere bereikbaar met een 5,7 kilometer lange kabelbaan. De kabelbaan is het alternatief voor een steile weg met tientallen haarspeldbochten vol gaten. De weg is overbevolkt door voortkruipende vrachtwagens onderweg of komend uit Iran. De rit met de kabelbaan trakteert je op schitterende vergezichten over groene bergen en valleien. Ook dit was een klooster met een forse verdedigingsmuur eromheen. Het is ook het grootste klooster dat we hier bezoeken.

Terug naar het noorden gaat het eerst weer over dezelfde weg tot we bij Yeghegnador de route richting Yerevan verlaten. We gaan daar recht naar het noorden en overnachten boven op de Selim Pass op 2400 meter bij een 700 jaar oude karavanserai. Het is prachtig zonnig weer als we aankomen maar ’s avonds slaat het om. ’s Nachts liggen we te schudden in bed door de harde wind en horen we regen, hagel en sneeuw tegen de auto slaan. ’s Morgens worden we in een witte wereld wakker. Gelukkig dooit het snel weg en zijn de wegen, aan deze kant van de berg, schoon. Aan de andere kant van de pas is het een stuk witter maar gelukkig zijn ook hier de wegen sneeuwvrij. Door wat eenvoudige dorpjes rijden we naar het Sevan meer. Het grootste meer van Armenië ligt op 1.900 meter hoogte. We rijden langs de westkant van het meer en onderweg bezoeken we nog twee kloosters. Verder noordelijk stoppen we nog in het Dilijan National Park wat de laatste stop is voor we teruggaan naar Georgië.

Gereden route Armenië, 979 kilometer