AR; Sierra de la Ventana t/m Puerto Piramides

18-11-2023 t/m 29-11-2023

Na vele kilometers door betrekkelijk vlak landschap, is de bergachtige omgeving bij Sierra de la Ventana een welkome afwisseling. Het blijkt een kleurrijk toeristisch dorp te zijn met een prima camping. Bij aankomst blijken Michiel en Marieke er al te zijn en ze hebben een mooi plekje voor ons gereserveerd. Het is meteen gezellig. Lekker bijkletsen in het zonnetje. Aan het einde van de middag lopen we over de spoorbaan en spoorbrug naar het centrum waar we op een terrasje een biertje pakken. Het verrast ons wel dat we vanaf 20.00 uur geen drank meer krijgen. Het blijkt te maken te hebben met de verkiezingen die de volgende dag gehouden worden. Iedereen moet helder zijn stem uit kunnen brengen! Dus ook in het grillrestaurant, die we na het terras bezoeken, blijft het bij frisdrank. We laten een vleesmix van de grill voor vier personen op tafel zetten. Het was ok maar ook niet meer dan dat. De volgende dag gaan we lunchen bij “El Molina de la Casa Azul”. Wat een verschil met gisteren! Een supergoed restaurant waar we genieten van het heerlijke eten, de goede service en het gezelschap. Later op de dag komen de eerste verkiezingsuitslagen binnen. De gevreesde ultrarechtse kandidaat Milei blijkt te hebben gewonnen. Wat zullen de gevolgen voor dit land gaan worden? De volgende dag loopt iets anders dan gewenst. Monique heeft al weken last van haar longen, heeft geen stem meer en hoest erg veel. Zo ook afgelopen nacht. Dus op zoek naar medische hulp. Bij de apotheek konden we geen antibiotica krijgen zonder recept en we werden doorverwezen naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis werd ze al snel geroepen en uitgebreid onderzocht. Er werden longfoto’s en een hartfilmpje gemaakt. Marieke deed het woord en was onze steun en toeverlaat. Uiteindelijk krijgen we een recept mee om de geconstateerde longontsteking te bestrijden (Covid hebben ze hier niet meer volgens de arts...). Toen we wilden afrekenen werd ons gezegd dat de gezondheidszorg hier gratis is en dat we alleen voor de medicijnen hoeven te betalen. Goed geregeld! We blijven nog een extra dag om Monique wat rust te gunnen terwijl Michiel en Marieke een ander stuk van het gebergte gaan verkennen.

Dit moeten wij overslaan maar we spreken weer met ze af bij Laguna Salada dat een flink stuk zuidelijker ligt. Onderweg ernaartoe slaan we nog even flink in bij een supermarkt in Bahia Blanca. Wel al het groenten, fruit en vlees goed verstopt want onderweg krijgen we nog wat controlepunten. Richting Patagonië zijn veel restricties voor verse producten. Bij Laguna Salada is het mooi kamperen. In de ondiepe wateren zwemmen watervogels en zien we groepen flamingo’s rondscharrelen. Net even zuidelijker van deze stop, rijden we dan Patagonië in. We rijden door tot de kust ten zuiden van Viedma. Langzaam gaat het steeds beter met de gezondheid van Monique. Het is vooral ’s morgens nog flink hoesten maar daarna gaat het al weer veel beter. Ook de kortademigheid neemt af. De zeelucht helpt misschien ook wel wat. We kamperen op de kliffen bij El Condor. In de kliffen onder ons heeft de grootste papagaaienkolonie ter wereld, zijn nesten uitgegraven. Het zijn er vele tienduizenden en de herrie is enorm. Vooral als je bij zonsopkomst op het strand bij de kliffen staat. De kleurrijke vogels vliegen krijsend in paren, af en aan. Het is een schitterend gezicht en we krijgen er geen genoeg van.

Van hieruit volgen we RP1, langs de kust naar het westen, door een mooi duinlandschap. De gravelweg is in prima conditie en we kunnen een goed tempo rijden. Jammer genoeg zijn momenteel de zeeleeuwenkolonies gesloten voor publiek. Dit vanwege de uitbraak van vogelgriep waar ze blijkbaar bevattelijk voor zijn. Daar moeten we dus aan voorbij rijden. Ergens halverwege kamperen we op de route, op een mooi plekje met uitzicht op strand en zee. We hebben een gezellige middag en avond in het zonnetje. De volgende dag komt het door Michiel en Marieke gevreesde stuk. Hier moesten zij, toen zij een aantal jaren geleden hier waren, omdraaien vanwege zandduinen op de weg. Nu willen we het gezamenlijk gaan proberen..... Met gemengde gevoelens komen we in San Antonio Oeste aan. Marieke opgelucht en de rest toch wel wat teleurgesteld dat er een nieuwe weg is aangelegd. Geen avonturen door zand en duinen dus! Ook vanmiddag staan we bij een breed strand. Een dijk van schelpen ligt tussen ons en de zee in. Een mooie plek waar we samen nog een gezellige avond hebben. Vanaf hier gaan Michiel en Marieke naar het westen richting de Andes en trekken wij langs de kust, naar het zuiden. Toch weer lastig om na zo’n leuke tijd weer afscheid te nemen. Wie weet reizen we in de toekomst weer een stuk samen.

Onze volgende bestemming is het schiereiland Valdez. En dus is het kilometers maken door vlak landschap met lage begroeiing. In de verte zien we bergen maar het is toch wat eentonig. Na de lunchstop is het wat heuvelachtig, maar de begroeiing blijft zoals het is. Wat later in de middag parkeren we een stukje voor het schiereiland Valdez, op een strandje. De plek is mooi met uitzicht over de baai. Jammer dat de koude wind ons binnenhoudt. Wel zien we een vos rond de auto lopen. Er is genoeg te jagen want er zijn hier tussen de struiken, knaagdieren genoeg. En dan is het nog een klein stukje naar Puerto Piramides op het schiereiland Valdez. De baai waar de plaats aanligt, is een kraamkamer voor walvissen. Het loopt tegen het einde van het walvisseizoen maar we zien nog genoeg fonteinen en ruggen in de verte, uit de zee omhoog komen. Tijdens een ronde over het eiland bezoeken we nog een magelhaen pinguïn kolonie en een strand met zeeolifanten. Heerlijk weer dieren kijken!