BO; Yacuiba t/m Quijarro

04-06-2023 t/m 23-06-2023

Het is zondag als we bij Yacuiba Bolivia binnenkomen. Het is erg stil op straat en alle winkels zijn gesloten. Ook een werkende geldautomaat vinden we niet. Gelukkig accepteert het eerste tolhokje Argentijnse peso’s en kunnen we door. De weg is in wat povere staat en het tempo zakt flink. In de plaats Villa Montes lukt het ons wel om geld uit de muur te halen en een simkaart te kopen. Jammer alleen dat de simkaart het niet doet. Dus nog even geen internet. Het is al heel snel duidelijk dat Bolivia een totaal andere sfeer heeft. Campings zijn er maar weinig en de mensen zijn afstandelijker. We slapen dan ook regelmatig op parkeerplaatsen en bij tankstations. We rijden door naar Camiri. De weg is wat beter maar bezaaid met snelheidsbeperkende hobbels waar je kruipend overheen moet. En dan vergeten we nog de vele controlepunten van tol, politie en militairen. Ook in Camiri staan we achter een tankstation op een vervuild en modderig terrein wat een bewaakte parking zou moeten zijn. In de stad krijgen we het wel voor elkaar een werkende simkaart te bemachtigen. Dus we zijn weer in de lucht. ’s Avonds eten we in één van de vele, eenvoudige restaurantjes. Friet en een spies met vlees gaat er altijd wel in. En dat inclusief wat te drinken voor 4 euro totaal!

Na een rustige nacht gaan we op weg naar Santa Cruz de la Sierra. Het vlot prima vandaag. Halverwege stoppen we bij een kapel op de berg, voor de middagpauze. Ook hierna gaan de kilometers snel onder de wielen door tot op 40km voor Santa Cruz. Ineens een flinke stilstaande file van vrachtwagens en bussen. Ook geen tegemoetkomend verkeer. Het begin van de file is niet te zien en we nemen aan dat er een ongeluk gebeurd is. En zo staan we uren te wachten. Dan ineens tegemoetkomend verkeer en even later mogen ook wij weer rijden. Helaas maar voor even. Er wordt weer gestopt en dan staan we vlak vooraan bij een wegblokkade. Heel veel demonstrerende mensen maar geen idee waar het over gaat. Voor ons een benzine tankwagen en pal daarvoor brandende takken en autobanden. Niet erg geruststellend! De politie komt een aantal keren maar passeert en doet niets. Aan de uren wachten lijkt geen einde te komen. Uiteindelijk om middernacht, na ruim 8 uur wachten, is de blokkade ineens voorbij. Direct is er chaos. Op de enkelbaans weg staan vrachtwagens en bussen drie rijen dik te dringen. Regelmatig moeten we door de berm om verder te kunnen komen. En dan ook nog eens personenauto’s die zowel links als rechts proberen in te halen. Na een half uur rijden wordt het rustiger op de weg en vinden we een plekje bij een tankstation waar we de rest van de nacht doorbrengen. De laatste paar kilometer naar Landhaus El Fuerte leggen we ’s morgens af. We parkeren achter het restaurant. Op de foto’s zag het er een stuk ruimer en toegankelijker uit. We brengen hier een aantal dagen door. Even bijkomen, lekker eten in het restaurant, de boel weer op orde maken en wachten op Florian met zijn gezin zodat we zijn meegebrachte motoronderdeel, kunnen afgeven.

Vanaf hier gaan we oostwaarts maar wel met een omweg. Het is toch zonde om niet nog even de Jezuïetenroute mee te pikken. In de regio waar we langs komen hebben de Jezuïeten eind 1600 tot begin 1700 diverse dorpen gesticht om het leven van de Chiquitos indianen beter te maken en ze te bekeren tot het christendom. En daar zijn nog veel kerken en missieposten van bewaard gebleven en recentelijk gerenoveerd. De route gaat deels over kronkelige asfaltwegen, door heuvelachtig gebied en deels over kleiwegen die niet allemaal even goed begaanbaar zijn. We doen ruim 5 dagen over deze route en bezoeken 6 dorpen. Elke kerk/missiepost heeft dezelfde opzet maar ze zijn toch helemaal anders. Zowel de grootte, de decoratie als het materiaal waarmee is gebouwd, verschilt. Zo zijn er kerken van hout en leem en er is er één die volledig van natuursteen is. Na deze route bezoeken we Chochis. Hier staat ook een bijzondere kerk. Deze staat een stuk buiten het dorp, in de bergen en is tegen een enorme rots pilaar gebouwd. Het is een herdenkingskerk, Sanctuario Mariano de la Torre,  voor de slachtoffers van de overstroming uit de 70er jaren. Het houtsnijwerk is prachtig gedecoreerd door lokale kunstenaars. De laatste stop in Bolivia is in Agua Calientes. Camping Tucan ligt aan een brede, ondiepe rivier met warm bronwater. Het water is ongeveer 40 graden en er zitten “pedicure-visjes” in. Ze knabbelen de dode huidcellen van je voeten af wat een raar, kriebelend gevoel geeft. ’s Avonds komen steevast wat groene papegaaien herrie maken en de boel opvrolijken. Geweldig! En dan rest ons nog de laatste 200km naar de grens met Brazilië die we in één keer afleggen.